الزامات همسویی نهادهای سیاست‌گذار و اجرایی در فرایند خط‌مشی‌گذاری فرهنگی عفاف و حجاب

تدوین سیاست و خط‌مشی‌گذاری از اقدامات مهم در نظام‌سازی اجتماعی است. سیاست‌گذاران با تدوین افق و چشم‌انداز آینده، مسیر پیش رو را مشخص می‌نمایند و تمرکز اصلی خط‌مشی‌گذار، بررسی تعامل دولت با جامعه است که در مراحل شناخت و فهم مسیله، طراحی و شکل‌گیری، اجرا، ارزیابی، اصلاح و تغییر خط‌مشی صورت می‌گیرد. می توان اذعان داشت که سیاست‌گذاری و تدوین خط‌مشی از مجموعه حرکات اراده جمعی ملت‌ها و دولت‌ها برای نظام‌سازی و نظام‌پردازی جامعه است. بعد از انقلاب اسلامی ایران، فرایند نظام‌سازی با قوت و ضعف‌هایی در مقاطع مختلف سیاسی‌اجتماعی همراه بوده است و نظام‌سازی در حوزه عفاف و اخلاق جنسی، گذشته از آنکه ضرورت مبنایی نظام‌سازی اسلامی‌ایرانی است، از هماهنگی و همسویی لازم دستگاه‌های ذی‌ربط برخوردار نبوده است. بررسی‌ها نشان می‌دهد که غالب برنامه‌های راهبردی سازمان‌ها، در عمل با شکست مواجه می‌شوند و علت اصلی این امر نیز عدم ارتباط میان ساحت نظر و عمل است. بدین معنا که در ساحت نظری، ایده‌ها و اهداف بیان میشوند و در عرصه عمل، برنامه‌هایی اجرا می‌شوند که ارتباط منطقی و قابل سنجشی با آرمان‌‌ها و سیاست‌های تدوین‌شده ندارند. به‌بیان‌دیگر، ریشه این مشکل، در عدم تنظیم و تنسیق مدلی جامع برای ترجمه چشم‌انداز و سیاست‌ها به برنامه‌های عملیاتی نهفته است. این مقاله، ضمن مفروض‌انگاشتن تمایز عرصه سخت‌افزاری و نرم‌افزاری خط‌مشی‌گذاری فرهنگ به دلیل افزایش قدرت تحلیل موضوع، سعی بر آن دارد که شکاف موجود را به نمایش گذارد و ناهمسویی موجود را به این عامل منتسب سازد و در نهایت، پیشنهاداتی برای ارتقای سطح همسویی و هماهنگی ارایه دهد. شایسته است نظام خط‌مشی‌گذاری، میزان انطباق عملکردهای جاری با سیاست‌های کلان را ارزیابی کرده و متناسب با آن، اقداماتی برای بهبود در فرآیندها، ایجاد انگیزش و تعلیم افراد و گروه‌ها و توسعه نظام‌های اطلاعاتی را پایش کند