رنگ به مثابه امر سیاسی: تاملی زیبایی‌شناختی _ زبانشناختی

رنگ، تنها رنگ نیست؛ نماد، زبان، پیام، دلالت، هنر، قدرت، مقاومت، و سیاست است. رنگ، عنصری دیداری، ارتباطی، و ادراکی است که می‌تواند احساسات آدمیان را تحریک یا تسکین بخشد و کنش گفتاری و رفتاری آنان را تغییر و جهت دهد. در آموزه‌های ادیان و نحله‌های فکری و سیاسی، از رنگ به‌عنوان یک نماد یا عامل تمایز از دیگران بهره گرفته شده و بازنمایی‌ها و قرائت‌های متفاوت و متخالفی از رنگ و دلالت‌های زبان‌شناختی و ماورای زبان‌شناختی آن ارائه شده است. در میان این فراوانی دلالت‌ها، این نوشتار به روشی تحلیلی با بهره‌گیری از منابع کتابخانه‌ای، تمرکز خود را بر دلالت سیاسی رنگ قرار داده و با مفروض گرفتن رابطۀ رنگ و سیاست، تلاش کرده است دفتر خود را با اثبات یا ابطال این فرضیه به‌پایان برد که: «هر بی‌‌رنگی، آن‌گاه که اسیر رنگِ امر نمادین یا امر واقع می‌شود، تبدیل به امر سیاسی (با جوهرۀ ستیهندگی یا آنتاگونیستی) می‌شود. این نوشتار، دو هدف را در خود نهان دارد: نخست، عبور از حصار تعریف‌های سنتی از سیاست و امر سیاسی، و طرح سیاست به‌مثابه امر هنری و برعکس (هدف نظری)، و دوم، آشنا کردن کنش‌ورزان سیاسی با زبانِ متفاوت از سیاست، که می‌تواند هم به‌مثابه زبان قدرت، و هم زبان مقاومت در جامعۀ امروز ما نقش‌آفرینی کند (هدف عملی).

Color as Political Matter: an Aesthetic-Linguistic Reflection

Color in its essence is not only color but a symbol of language, message, significance, art, power, resistance, and politics. In other words, color is a visual, communicative, and perceptual element that can stimulate or alleviate people’s emotions and inner self, and change and direct their speeches and behavior. In the teachings of religions as well as intellectual and political discourses, color has been used as a symbol or distinguishing factor, and hence, different and conflicting representations and readings of color and its linguistic and transcendental meanings have been presented. Among these abundant implications, the current paper through an analytical approach and using library resources focuses itself on the political implication of color, and taking into account the relations of color and politics as a hypothesis seeks to prove or disapprove the same with the notion that: Every colorlessness, when comes into contact with a symbolic or real color, becomes a political matter (with an essence of praise or antagonism). This article has two hidden goals: First, to cross the line of traditional definitions of politics and political matter, and design politics as an art, and vice versa (theoretical goal), and second, to acquaint political activists with a different language of politics, which can play a role both as the language of power and the language of resistance in our society today (practical goal).