راهبردهای آرام‌سازی نوزاد بر مبنای تجربه مادران ایرانی (یک مطالعه پدیدارشناختی)

چکیده مقدمه: هم‌چون هر تمدن دیگری، مادران ایرانی از دیرباز جهت آرام کردن نوزادان خود و مواجهه با مشکلات تنظیمی نوزاد از روش‌های سنتی و بومی مختلفی بهره می‌گرفتند. هدف این پژوهش عبارت بود از بررسی تجربه و نظر مادران ایرانی درباره روش آرام کردن نوزادان‌شان.مواد و روش‌ها: ملاک‌های ورود شرکت‌کنندگان در این پژوهش کیفی پدیدارشناختی عبارت بود از: تمایل به حضور در پژوهش، داشتن توانایی برقراری ارتباط ، مادر بودن، داشتن سابقه مراقبت از حداقل یک نوزاد، ایرانی بودن و ملاک‌های خروج در این پژوهش عبارت بود از وجود مشکلات حافظه و اختلالات روانی. انتخاب شرکت‌کنندگان با استفاده از روش نمونه‌گیری هدف‌مند انجام شد و به‌منظور گردآوری اطلاعات 4 سوال در قالب مصاحبه عمیق و نیمه ساختاریافته (هر جلسه به مدت 30 تا 60 دقیقه) از شرکت‌کنندگان پرسیده شد. مصاحبه با شرکت‌کنندگان تا زمان اشباع اطلاعات با شرکت 21 نفر ادامه یافت. در نهایت اطلاعات به‌دست‌آمده با استفاده از روش هفت مرحله‌ای کلایزی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: داده‌های مربوط به تجربه‌های مادران منجر به ایجاد 8 تم شامل تحریکات وستیبولار، تحریکات لمسی، تحریکات شنیداری، تحریکات بینایی، تحریکات حرارتی، تحریکات حس عمقی، رفع نیازهای فیزیولوژیک و روش‌های فرا- ماده و خرافی شده است.نتیجه‌‌گیری: یافته‌های حاصل از این مطالعه حاکی از وجود ارتباط بین روش‌های سنتی و بومی که مادران ایرانی جهت آرام کردن نوزادشان به‌کار می‌گیرند، با اصول علمی مبتنی بر نظریه یکپارچگی حسی است که می‌تواند با استفاده از پژوهش‌های مکمل کیفی و کمی مورد بررسی دقیق‌تر واقع شود. جهت بررسی تاثیر راهبردهایی که مادران ایرانی برای آرام‌سازی نوزادان خود استفاده می‌کنند، نیاز مطالعات متعدد کیفی و کمی وجود دارد.کلید واژه‌ها: راهبردهای آرام‌سازی، نوزاد، مادر، مطالعه پدیدارشناختی