روش‌های ارزیابی داستان‌گویی در کودکان: یک مرور نظام‌مند

چکیده مقدمه: توانایی‌های داستان‌گویی در کودکان را می‌توان پیش‌گوی خوبی از مهارت‌های خواندن و عملکرد تحصیلی دانست. این مطالعه با مروری هدفمند بر آخرین مقالات و کتاب‌های منتشر شده در زمینه‌ی داستان‌گویی به مقایسه‌ی محتوایی روش‌های مختلف ارزیابی داستان‌گویی در کودکان پرداخته و مناسبت استفاده از هر نوع ارزیابی را در بافت‌های مختلف مورد بررسی قرار داده است.مواد و روش‌ها: کلید واژه‌های «مهارت‌های داستان‌گویی»، «داستان‌گویی در کودکان»، «ارزیابی مهارت‌های زبانی»، «ارزیابی داستان‌گویی» برای جستجو در پایگاه‌های اطلاعاتی asha،pubmed ،science direct ، cochrane،google scholar ،wiley ،iranmedex ، irandoc، sid بین سال‌های 1946- 2014 استفاده شد. 105 مقاله حاصل جستجوی فوق بود، که بعد از مطالعه عنوان و خلاصه مقاله‌ها از 61 مورد از مرتبط‌ترین آن‌ها برای نگارش این مقاله استفاده شده است. یافته‌ها: روش‌های متنوعی برای تهیه‌ی نمونه‌ی گفتاری از داستان‌گویی کودک وجود دارد از جمله، ساختن داستان، بازگویی داستان و بازگویی تجربیات شخصی. هم‌چنین ابزارهای متفاوتی برای ارزیابی رسمی داستان‌گویی وجود دارند. با توجه به این‌که بیشترین مطالعات از نظر سطح شواهد مطالعات، در ردیف مطالعات مقطعی بودند، مطالعات بیشتری در این زمینه لازم است تا ویژگی‌های تشخیصی ابزارهای مختلف را بررسی کنند.نتیجه‌‌گیری: در دسترس بودن تصاویر و ارایه‌ی داستان، روایت پیچیده‌تر و بلندتری را ایجاد می‌کند. هم‌چنین تکلیف ساختن داستان نسبت به تکلیف بازگویی سخت‌تر است و تفاوت‌ها را بیشتر آشکار می‌کند. در حال حاضر در ایرانnap ، srt و enni دردسترس‌ترین روش‌هایی هستند که برای ارزیابی داستان‌گویی وجود دارد و می‌توان به آن‌ها استناد کرد. هم‌چنین به‌نظر می‌رسد به‌دلیل این‌که ابزار nap به نسخه‌نویسی نیاز ندارد، شیوه‌ی نمره‌دهی‌اش نسبت به دیگر ابزارها آسان‌تر باشد.کلید واژه‌ها: ارزیابی داستان‌گویی، مهارت داستان‌گویی، ارزیابی زبانی، ابزارهای داستان‌گویی، کودکان