تاثیر شدت استیوآرتریت زانو بر پارامترهای زمانی- مکانی راه رفتن زنان- یک مطالعه مقدماتی

چکیده مقدمه: استیوآرتریت زانو یکی از شایع‌ترین بیماری‌های مفصلی وابسته به سن است. شدتهای مختلف این بیماری از طریق مکانیزم‌های جبرانی مختلف منجر به تغییر در الگوی راه رفتن می‌شود. هدف مطالعه حاضر بررسی چگونگی تاثیر شدتهای مختلف استیوآرتریت زانو بر پارامترهای زمانی ـ مکانی راه رفتن است.مواد و روش‌ها: 40 زن در سه گروه استیوآرتریت خفیف? متوسط و شدید و یک گروه افراد بدون استیوآرتریت بر اساس معیار k-l scale برای این مطالعه انتخاب شدند. افراد با سرعت مورد دلخواه خود در مسیر تعیین شده آزمایشگاه راه رفتند تا 5 آزمون موفق ثبت گردید. سپس پارامترهای زمانی ـ مکانی راه رفتن شامل طول گام ، سرعت، آهنگ راه رفتن، درصد فاز استانس، زمان گام و زمان استانس مورد آنالیز قرار گرفتند. یافته‌ها: نتایج تستهای anova و آنالیز post hoc نشان داد که طول گام و طول گام اصلاح شده تنها پارامترهایی بودند که در گروه سالم تفاوت معنی‌داری با گروه استیوآرتریت متوسط و شدید داشتند (004/0 =p و 001/0 =p برای طول گام و 014/0 =p و 001/0 = p برای طول گام اصلاح شده). گروه استیوآرتریت شدید در تمام متغیرها با گروه‌های کنترل و استیوآرتریت خفیف دارای تفاوت معنی‌دار بود (05/0 > p). به علاوه زمان گام در افراد دارای استیوآرتریت متوسط به‌طور معنی‌داری کمتر از افراد استیوآرتریت شدید بود (038/0 =p ).نتیجه‌‌گیری: به نظر می‌رسد متغیرهای زمانی ـ مکانی راه رفتن پارامترهای ارزشمندی برای تفکیک شدت‌های مختلف استیوآرتریت زانو باشند. از بین این پارامترها احتمالا طول گام یک پارامتر مناسب برای تشخیص افراد بدون استیوآرتریت زانو از افرادی است که از این بیماری رنج می‌برند.کلید واژه‌ها: استیوآرتریت زانو، شدت، راه رفتن، زمانی- مکانی