تاثیر تمرین تعادلی در آب، ویبریشن کل بدن و بی‌تمرینی بر عملکرد عصبی- عضلانی، تعادل و احتمال به زمین افتادن زنان سالمند

چکیده مقدمه: اختلال در تعادل از عوامل اثرگذار در افزایش خطر افتادن است که بهبود آن می‌تواند موجب کاهش خطر افتادن گردد. لذا هدف از انجام مطالعه حاضر مقایسه اثر شش هفته تمرین تعادلی در آب و ویبریشن تمام بدن و ترکیبی و بی‌تمرینی متعاقب تمرینات بر عملکرد عصبی- عضلانی، تعادل و احتمال به زمین افتادن زنان سالمند بود.مواد و روش‌ها: 48 نفر از سالمندان در 4 گروه تمرینات تعادلی در آب(13 نفر)، تمرینات ویبریشن تمام بدن(11 نفر)، تمرینات ترکیبی تعادلی و ویبریشن(12نفر) و گروه کنترل(12 نفر) قرار گرفتند. قبل از شروع تمرینات آزمون‌های تعادل ایستا و پویا و تحرک‌پذیری پاسچرال گرفته شد و پس از دو، چهار و شش هفته انجام تمرینات و پس از دو و چهار هفته بی‌تمرینی آزمون‌های مجدد گرفته شد. جهت تجزیه و تحلیل آماری، تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر، تحلیل واریانس یک‌طرفه انجام شد.یافته‌ها: تعادل ایستا و پویا و تحرک‌پذیری پاسچرال آزمودنی‌ها در گروه‌های تمرین در آب، ویبریشن تمام بدن و گروه ترکیبی پس از انجام تمرینات به‌طورمعنی‌داری بهبود یافت. گروه تمرین ویبریشن و تمرین ترکیبی پس از دو هفته تمرین بهبود معنی‌داری را در میزان تعادل ایستا و پویا و تحرک‌پذیری پاسچرال خود نشان دادند. گروه تمرین در آب پس از 4 هفته تمرین بهبود معنی‌داری را در این متغیرها نشان داد. همچنین پس از دو هفته بی‌تمرینی گروه تمرین ویبریشن و ترکیبی اختلاف معنی‌داری را با پس‌آزمون در میزان تعادل ایستا و پویا و تحرک‌پذیری پاسچرال نشان داد، گروه تمرین در آب پس از 4 هفته بی‌تمرینی اختلاف معنی‌داری را با پس‌آزمون نشان دادند و پس از دو هفته بی‌تمرینی اختلاف معنی‌داری را نشان ندادند.نتیجه‌‌گیری: می‌توان هر سه نوع تمرین را به‌عنوان یک شیوه تمرینی جهت بهبود تعادل ایستا و پویا و نیز بهبود عملکرد عصبی-عضلانی و حرکت‌پذیری پاسچرال برای زنان سالمند سالم پیشنهاد نمود.کلید واژه‌ها: تمرین در آب، تمرین ویبریشن تمام بدن، عملکرد عصبی- عضلانی، تعادل، خطر به زمین افتادن