رابطه رشد زبان با پرخاشگری جسمانی در کودکان کم‌‌ توانی ذهنی آموزش‌پذیر

چکیده مقدمه: یکی از رایج‌ترین مشکلات رفتاری در کودکان کم‌توان ذهنی، پرخاشگری جسمانی است. پرخاشگری جسمانی به رفتارهایی مانند کتک زدن، لگدزدن و پرتاب کردن اشیا و تهدید به انجام این فعالیت‌ها اشاره دارد که همگی به نیت صدمه زدن به دیگران صورت می‌گیرد. پرخاشگری جسمانی با عوامل مختلفی از جمله مهارت‌های زبانی در ارتباط است که در این مطالعه به بررسی آن در کودکان کم‌توان ذهنی پرداخته شده است. مواد و روش?ها: تحقیق حاضر به روش غیرتجربی و مقطعی انجام شد. 102کودک کم‌توان ذهنی آموزش‌پذیر (51 پسر و 51 دختر) 6 تا 8 ساله که معیارهای ورود به مطالعه را داشتند، به روش نمونه‌گیری تصادفی طبقه‌ای (سن و جنسیت) از مراکز آموزشی کودکان کم‌توان ذهنی شهر شیراز انتخاب و با استفاده از نسخه فارسی آزمون رشد زبان (told-p3) و پرسشنامه پرخاشگری آشکار و رابطه‌ای، ارزیابی شدند. به منظور بررسی میزان همبستگی بین مهارت‌های زبانی (زبان بیانی و زبان درکی) و پرخاشگری جسمانی در کودکان کم‌توان ذهنی از ضریب همبستگی پیرسون و جهت مقایسه پرخاشگری جسمانی دختران و پسران کم‌توان ذهنی از آزمون تی مستقل در سطح معنی‌داری 05/0 استفاده شد.یافته‌ها: بین پرخاشگری جسمانی و مهارت زبان بیانی (008/0=p) و زبان درکی (019/0=p) رابطه منفی و معنی‌دار وجود داشت. همچنین، میزان بروز پرخاشگری جسمانی در پسران به طور معنی‌داری بیشتر از دختران بود (014/0=p). تفاوت معنی‌داری بین مهارت زبان بیانی و زبان درکی دختران و پسران کم‌توان ذهنی وجود نداشت.نتیجه‌گیری: احتمال بروز پرخاشگری جسمانی در کودکان کم توان ذهنی که مهارت های زبانی پایینی دارند، بیشتر است. اگرچه مهارت‌ زبان بیانی ضعیف در دختران کم‌توان ذهنی بروز رفتار پرخاشگرانه جسمانی را در آن‌ها تسهیل می‌کند، اما رابطه معنی داری بین مهارت های زبانی (زبان بیانی و زبان درکی) و پرخاشگری جسمانیِ پسران کم توان ذهنی وجود نداشت.کلیدواژه‌ها: کودکان کم‌توان ذهنی آموزش‌پذیر، زبان درکی، زبان بیانی، پرخاشگری جسمانی