بررسی تاثیر روش‌های گفتاردرمانی همراه با درمان شناختی-رفتاری بر کاهش شدّت لکنت افراد بالای 18 سال مبتلا به لکنتِ شهر اصفهان

چکیده مقدمه: لکنت فقط یک مشکل گفتاری نیست. لکنت اختلالی است که سرتاسر جسم و روان فرد را در بر می‌گیرد. برای رسیدن به درمان کامل بهتر است علاوه بر توجه به ناروانی‌های گفتار به جنبه‌های روان‌شناختی فرد هم توجّه شود و برای آن برنامه‌ریزی صورت گیرد. هدف از انجام این پژوهش بررسی تاثیر «گفتاردرمانی همراه با درمانِ شناختی-رفتاری» بر کاهش شدّت لکنت افراد بالای 18 سال مبتلا به لکنت در شهر اصفهان می‌باشد. مواد و روش‌ها: این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی و طرح پیش‌آزمون – پس‌آزمون با گروه کنترل است. گروه نمونه 24 نفر از افراد مبتلا به لکنت مراجعه‌کننده به کلینیک‌های دولتی گفتاردرمانی شهر اصفهان بود. جهت تشخیص شدّت لکنت در نمونه‌ها از آزمون شدّت لکنت (ssi4) استفاده شد. آزمودنی‌ها پس از انجام پیش‌آزمون به صورت کاملاً تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. گروه آزمایش 10 جلسه گفتاردرمانی و 10 جلسه درمانِ شناختی رفتاری دریافت کرد. سپس، از هر دو گروه پس‌آزمون به عمل آمد. جهت تجزیه و تحلیل آماری، از آزمون تحلیل کوواریانس و آزمون غیرپارامتریک یومان-ویتنی استفاده گردید.یافته‌ها: نتایج تحلیل داده‌ها نشان داد که گفتاردرمانی همراه با درمان شناختی- رفتاری بر کاهش شدّت لکنت تاثیر معنی‌داری داشته است (001/0= p).نتیجه‌گیری: گفتاردرمانی همراه با درمان شناختی-رفتاری بر کاهش شدّت لکنت موثر است.کلید واژه‌ها: گفتاردرمانی، درمان شناختی رفتاری، لکنت، بزرگسال