مقایسه تاثیر فوری ارتوز AFO مرسوم و ارتوز لگنی- مچ پایی بر پارامترهای راه رفتن در افراد مبتلا به بیماری ام اس

چکیده مقدمه: بیماری ام اس، بیماری خودایمنی سیستم اعصاب مرکزی است. در اثر این بیماری، گاهی عصب‌های نخاعی و عصب‌های بینایی آسیب می‌بینند. درمان ارتوزی، با توجه به ضعف عضلات مچ و هیپ و به دنبال افتادگی مچ پا، به صورت متداول در ایران استفاده ازafo می‌باشد. بنابر مطالعات، بسیاری از بیماران از ارتوز afo استفاده نمی‌نمایند. از طرف دیگر ارتوزی به نام لگنی- مچ پایی در تحقیقات با ادعای کاهش مشکلات این گروه از بیماران مطرح شده است. هدف از مطالعه حاضر مقایسه تاثیر فوری ارتوز afo مرسوم و ارتوز لگنی- مچ پایی بر پارامترهای راه رفتن در افراد مبتلا به بیماری ام اس می‌باشد.مواد و روش‌ها: در این مطالعه 17 فرد مبتلا به بیماری ام اس با درگیری یک‌طرفه در اندام تحتانی شرکت کردند. پارامتر های راه رفتن شامل سرعت و تقارن گام پس از آزمون 2 دقیقه‌ای راه رفتن در حالت بدون ارتوز و با ارتوز afoمرسوم و ارتوز لگنی- مچ پایی محاسبه گردید. تاثیر شاخص جثه، میزان اثربخشی ارتوز و رضایت از طریق پرسش‌نامه نیز در این افراد مورد بررسی قرار گرفت.یافته‌ها: نتایج آزمونt زوج نشان داد، سرعت راه رفتن و تقارن گام با ارتوز afoمرسوم و حالت بدون ارتوز دارای اختلاف معنی‌دارمعنی‌دار نمی‌باشد، در حالی‌که هنگام استفاده از ارتوز لگنی- مچ پایی بطور معنی‌دار بهبود می‌یابد. همچنین میزان رضایت از ارتوز لگنی- مچ پایی بیشتر از ارتوز afo مرسوم بود. در ارتباط با تاثیر شاخص جثه با اثربخشی مداخلات انجام شده بر روی سرعت و تقارن گام، اختلاف آماری معنی‌داری مشاهده نگردید.نتیجه‌گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان می‌دهد که ارتوز لگنی– مچ پایی به صورت آنی، در بیماران ام اس با ضعف عضلات مچ پا و هیپ سبب بهبود در تقارن گام و افزایش سرعت راه رفتن می‌گردد. همین‌طور به نظر می‌رسد شاخص جثه عامل اثرگذاری در تجویز این ارتوز نمی‌باشد.کلید واژه‌ها: مولتیپل اسکلروزیس، ام اس، ارتوز، ارتوز لگنی- مچ پایی، afo