نرو-آکوپیشن: دیدگاه سامانه پویای غیرخطی به مکانیسم عصبی مغز

چکیده مقدمه: «نرو-آکوپیشن» یکی از جدیدترین مدل‌های مطرح در کاردرمانی است. ماهیت این مدل بر اساس هم‌زیستی و بر هم‌کنش پویا بین عملکردهای سامانه عصبی مغز و اشتغال فرد در کار هایش استوار است. نرو-آکوپیشن دیدگاهی کل‌گرا و آمیزه‌ای از نروساینس و کار است. بر این اساس مغز انسان سامانه پیچیده سازش پذیر و خودساماندهی تلقی می‌گردد که از طریق کارهای انجام گرفته توسط فرد و به هدف دستیابی به عملکرد ایده‌آل باید با محیط اطرافش در ارتباط باشد. در مقاله حاضر به تفصیل به معرفی «نرو-آکوپیشن» پرداخته می‌شود. به جهت نشان دادن اینکه چگونه این مدل در مقایسه با سایر مدل‌های کاردرمانی، راهنمای ایجاد تفکری متفاوت نسبت به مراجعان است رفتارهای یک بیمار افسرده مبتلا به دیابت با استفاده از اصول آن آنالیز شده است. از آنجایی که مطالعات پیرامون مدل نرو-آکوپیشن در مراحل مقدماتی و اساساً بنیادی می‌باشد و تاکنون هیچ مورد مطالعه کاربردی اعم از تجربی و یا مشاهده‌ای در این زمینه صورت نگرفته است.مواد و روش‌ها: روش اتخاذ شده در مقاله حاضر به صورت مروری روایتی (narrative review) و به هدف معرفی مدل جدید نرو-آکوپیشن در کاردرمانی بوده است.یافته‌ها: ساختار مدل نرو-آکوپیشن بر مبنای ارتباط تنگاتنگی است که بین فرآیندهای نرولوژیکی و کار فرض شده است. اجزای مدل شامل سه سطح «قصد»، «معنا» و «درک» نشان می‌دهند که چگونه کارکرد سامانه عصبی مغز از طریق یافتن معنا در حین مشارکت فرد در کارهای هدفمند منجر به ساماندهی رفتار وی به شکل بروز رفتارهایی انطباقی می‌شود به طوری‌که او را قادر به مقابله با چالش‌های زندگی می‌کند. نتیجه‌گیری: مدل «نرو-آکوپیشن» برای قشر گسترده‌ای از بیماران با تشخیص‌های متنوع کارآیی دارد. بنابراین با در نظر گرفتن پدیده خودساماندهی در کارکردهای سامانه عصبی مغز می توان از مراجع انتظار داشت که از مراحل «قصد»، «معنا» و «درک» گذر کند. کلید واژه‌ها: سامانه پویای غیرخطی، نرو-آکوپیشن، نروساینس، آکوپیشن، مغز