اثرات کاپینگ درمانی بر روی خواص بیومکانیکی بافت‌های جلدی در موش صحرایی

چکیده مقدمه: کاپینگ درمانی به عنوان یکی از روش‌های درمانی رایج به صورت گسترده ای در اکثر کشورهای آسیایی جهت درمان بالینی ضایعات بافت نرم مورد استفاده قرار گرفته است، ولی شواهد پایه ای قوی در تاٌیید آن وجود ندارد. یکی از اثرات احتمالی کاپینگ اثر بر روی ویژگیهای بیومکانیکی بافت‌های تحت کاپینگ می‌باشد. هدف از این مطالعه، بررسی بنیادی اثرات کاپینگ درمانی بر روی برخی ویژگیهای بیومکانیکی پوست شامل سفتی و حداکثر قدرت کششی در موش صحرایی می‌باشد.مواد و روش?ها: در این مطالعه تجربی، در مجموع 20 موش صحرایی (10 نمونه جهت کاپینگ درمانی و 10 نمونه به عنوان گروه کنترل خالص) به روش نمونه گیری غیر تصادفی ساده در دسترس از حیوان خانه بخش آناتومی دانشگاه علوم پزشکی تهران انتخاب شدند. سفتی و حداکثر قدرت کششی پوست تحت کاپینگ به مدت 10 دقیقه در طی 12 روز متوالی در این نمونه‌ها در 3 گروه آزمون، کنترل آزمون و کنترل خالص توسط دستگاه تنسیوتر مورد ارزیابی قرار گرفت. جهت تحلیل داده‌ها از آزمون تی زوجی برای مقایسه پوست طرفین هر نمونه در گروه آزمون و از آزمون تی مستقل برای مقایسه بین گروه‌ها استفاده گردید.یافته‌ها: میزان سفتی و حداکثر قدرت کششی پوست گروه آزمون (کاپینگ) نسبت به پوست گروه کنترل آزمون و گروه کنترل خالص به طور معنی داری کاهش یافت (به ترتیب 048/0p=، 029/0p=، 018/0p= و 008/0p=). نتیجه‌گیری: کاپینگ درمانی می‌تواند در ایجاد تغییراتی در ویژگیهای بیومکانیکی پوست موش صحرایی شامل کاهش سفتی و حداکثر قدرت کششی موٌثر ‌باشد. کلیدواژه‌ها: کاپینگ درمانی، سفتی، حداکثر قدرت کششی، پوست موش صحرایی