بررسی تاثیر روش حرکت درمانی با محدودیت اجباری در بهبود کیفیت و عملکرد مهارت‌های درون‌دستی کودکان مبتلا به فلج نیم تنه

چکیدهمقدمه: از دیدگاه نظری محدودیت درمانی می‌تواند بر عدم استفاده یادگیری شده سمت مبتلا در بیماران همی‌پلژی غلبه کند و پلاستی‌سیتی مغزی را جهت ارایه الگوی کارآمدتر فعال سازد.مواد و روش‌ها: این مطالعه یک مطالعه تک موردی (single-subject design) بود، که بر روی دو کودک با تشخیص خونریزی مغزی و فلج مغزی 9 و 10 ساله انجام شد. اندام فوقانی سمت سالم در یک اسپلینت قابل برداشت با جنس پلی پروپیلن برای 21 روز متوالی قرار داده شد. کودکان در یک برنامه درمانی فشرده در کلینیک و منزل به مدت 7 ساعت در روز شرکت کردند. ارزیابی‌های روزانه بر اساس کیفیت و عملکرد مهارت‌های درون دستی بر اساس 6 خرده آزمون در دست مبتلای کودکان انجام شد. تغییرات در 3 مرحله پیش از مداخله، مداخله و پس از مداخله (پی‌گیری) به کمک محاسبات c statistic مورد بررسی قرار گرفت.نتیجه‎گیری: وجه تمایز این مطالعه با مطالعات گذشته بررسی میزان تاثیر روش محدودیت درمانی روی مهارت‌های درون‌دستی بر اساس تقسیم‌بندی جدید در سال 2009 بود. نتایج مطالعه حاضر نشان داد که این روش می‌تواند در بهبود کیفیت و عملکرد مهارت‌های درون‌دستی کودکان همی پلژی خفیف موثر واقع شود (68/1 > zscore، 05/0 < p).کلید واژه‌ها: حرکت درمانی با محدودیت اجباری، کودکان، مهارت‌های درون‌دستی، همی پلژی، اندام فوقانی.