مقایسه یادگیری یک الگوی حرکتی دست در بزرگسالان جوان 20 تا 26 ساله و کودکان 8 تا 10 ساله و کاربرد آن در توان‌بخشی

چکیدهمقدمه: مطالعه حاضر با هدف مقایسه یادگیری یک الگوی حرکتی دست -که مستلزم هماهنگی فضایی و زمانی بود- در دو گروه سنی کودکان و بزرگسالان جوان انجام شد.مواد و روش‌ها: 60 آزمودنی بنا بر سن (کودک و بزرگسال) و شیوه ارایه بازخورد (100 درصدی، حذفی، خود- کنترل) به طور تصادفی در 6 گروه تمرینی قرار گرفتند. در روزهای اول و دوم، در هر روز آزمودنی‌ها به تعداد 100 کوشش به تمرین تکلیف مورد نظر پرداختند و در طی روزهای دوم و سوم آزمون‌های یادداری و در روز سوم آزمون باز- اکتساب به عمل آمد. جهت پردازش داده‌ها از آزمون‌هایrepeated measures anova و two- way anova استفاده شد (05/0 ? p).یافته‌ها: در کوشش‌های تمرینی روز اول بر دقت تمامی آزمودنی‌ها به شکل معنی‌داری افزوده شد، اما در روز دوم تنها بر دقت عملکرد گروه بزرگسال جوان افزوده شد. بین آزمون‌های یادداری کودکان تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد؛ در حالی که این امر در مورد بزرگسالان جوان معنی‌دار بود. گروه بازخوردی 100 درصدی کودکان در آزمون‌های یادداری، عملکرد بهتری از دیگر گروه‌های بازخوردی کودکان داشت، اما در گروه‌های بازخوردی بزرگسالان جوان تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد. گروه بازخوردی 100 درصدی کودکان در آزمون باز- اکتساب عملکرد بهتری از دیگر گروه‌های بازخوردی کودکان داشت، اما در گروه‌های بازخوردی بزرگسالان جوان تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد.نتیجه‎گیری: نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که بزرگسالان جوان در فراگیری این الگوی حرکتی بهتر از کودکان عمل می‌کنند. ارایه بازخورد بیشتر به کودکان می‌تواند سبب ارتقای یادگیری حرکتی کودکان شود (مغایر با فرضیه هدایت) و نباید انتظار داشت که کودکان در کسب مهارت‌های حرکتی همانند بزرگسالان پیشرفت نمایند.کلید واژه‌ها: سن، کودکان، بزرگسالان جوان، یادگیری حرکتی، بازخورد