تاثیر اسپلینت دورسال مچ دست بر سندرم تونل کارپال بر اساس مطالعه هدایت عصب حرکتی مدین

چکیدهمقدمه: سندرم تونل کارپال یکی از شایع‌ترین نوروپاتی‌های اندام فوقانی است که در اثر گیر افتادن عصب مدین در مچ ایجاد می‌شود. در این تحقیق به بررسی نوع جدیدی از اسپیلنت (اسپیلنت دورسال مچ دست) در مقایسه با نوع مرسوم (اسپیلنت پالمار) بر اساس پارامترهای الکترودیاگنوزیس پرداخته شد.مواد و روش‌ها: به منظور انجام یک مطالعه نیمه تجربی از نوع کارآزمایی بالینی قبل و بعد، 22 بیمار زن مبتلا به (cts) carpal tunnel syndrome خفیف یا متوسط مورد ارزیابی قرار گرفتند. بیماران مبتلا به cts درمان نشده که با انجام آزمون‌های الکترودیاگنوزتیک، مبتلا به نوع خفیف یا متوسط مشخص شدند و به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. یک گروه (12 نفر)، اسپیلنت دورسال مچ دست و گروه دیگر (10 نفر) اسپیلنت پالمار مچ دست (هر دو در وضعیت نوترال مچ) دریافت نمودند و یک بار قبل از مداخله درمانی و بار دیگر به فاصله زمانی 4 هفته پس از مداخله درمانی، مورد ارزیابی توسط آزمون‌های الکترودیاگنوزتیک قرار گرفتند. متغیرهای مورد بررسی شامل تاخیر هدایت حرکتی دیستال عصب مدین، آمپلیتود و سرعت هدایت عصب حرکتی بود. به منظور آنالیز داده‌های مطالعه از آزمون‌های kolmogorov–smirnov، t-test مستقل و زوج شده استفاده شد.یافته‌ها: نتایج به دست آمده نشان داد که پارامترهای هدایت عصب حرکتی مدین در هر دو گروه پالمار و دورسال پس از مداخله 4 هفته‌ای تغییر قابل ملاحظه‌ای در جهت بهبود داشته است (05/0 < p).همچنین مقایسه پارامترهای الکترودیاگنوزیس حرکتی بین دو گروه پس از 4 هفته اختلاف معنی‌داری را نشان ندادند (05/0 < p).نتیجه‎گیری: مطالعه حاضر نشان داد که به لحاظ علایم الکترودیاگنوزیس حرکتی عصب مدین، هر دو اسپلینت دورسال مچ دست و اسپلینت کوکاپ مرسوم در بهبود سندرم تونل کارپال تاثیر مثبت دارند.کلید واژه‌ها: سندرم تونل کارپال، اسپیلنت دورسال مچ، سرعت هدایت عصبی.