مقایسه حداکثر گشتاور اکسنتریک عضلات ران و مچ در زنان ورزشکار با ناپایداری عملکردی مچ پا

مقدمه: ناپایداری عملکردی مچ پا (functional ankle instability یا fai) به دنبال پیچ خوردگی خارجی مچ، شایع‌ترین آسیب ورزشی رشته‌های پرشی به حساب می‌آید. یکی از علل شیوع اسپرین مجدد مچ پا، ضعف عضلات مچ و مفاصل بالاتر گزارش شده است. هدف از تحقیق حاضر، بررسی حداکثر گشتاور اکسنتریک عضلات ران و مچ پا در ورزشکاران مبتلا به ناپایداری عملکردی مچ پا بوده است.مواد و روش‌ها: 30 نفر از زنان ورزشکار سالم و مبتلا به ناپایداری عملکردی مچ پا حاضر در لیگ برتر رشته‌های بسکتبال و والیبال تهران در این تحقیق شرکت نمودند. پس از انجام آزمون‌های بالینی و پر کردن پرسش‌نامه، آزمودنی‌ها به دو گروه شاهد و با ناپایداری عملکردی مچ پا تقسیم شدند. سپس نسبت حداکثر گشتاور اکسنتریک نرمال شده به وزن در حرکات اینورژن و اورژن مچ پا و ابداکشن و اداکشن ران به ترتیب با سرعت 60 و 90 درجه بر ثانیه تعیین شد. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار 5/13spss و آزمون آماری independent t انجام شد (05/0 > p).یافته‌ها: تنها در نسبت حداکثر گشتاور اکسنتریک به وزن عضلات ابداکتور ران افراد مبتلا به ناپایداری عملکردی مچ پا و سالم تفاوت معنی‌دار وجود داشت.نتیجه‎گیری: مطالعه حاضر نشان داد یکی از عوارض ناپایداری عملکردی مچ پا ضعف عضلات ابداکتور ران است. بر این اساس، جامعه ورزشکاران مبتلا به ناپایداری عملکردی مچ پا باید به قدرت عضلات ابداکتور ران در برنامه توان‌بخشی توجه بیشتری نشان دهند.کلید واژه‌ها: گشتاور، اکسنتریک، عضلات مچ، عضلات ران، ناپایداری عملکردی مچ