ارتباط ثبات مرکزی و پارگی لیگامان متقاطع قدامی در فوتبالیست‌ها

چکیدهمقدمه: پارگی کامل لیگامان متقاطع قدامی (anterior cruciate ligament یا acl) یکی از شایع‌ترین آسیب‌های ورزشکاران است. در مطالعات گذشته، رابطه بین آسیب‌دیدگی acl با عواملی مانند جنسیت، سن، نوع فعالیت ورزشی، سطح هورمون‌های جنسی و شلی مفصلی مورد بررسی قرار گرفته است. اگر چه به نظر می‌رسد کاهش تحمل عضلات تنه تحتانی و مرکزی بدن نقش اساسی در آسیب acl دارد، با این حال این عوامل به اندازه کافی بررسی نشده‌اند. هدف اصلی مطالعه حاضر، بررسی ارتباط ثبات مرکزی و پارگی لیگامان متقاطع قدامی در فوتبالیست‌ها بود.مواد و روش‌ها: در این مطالعه مقطعی، تحمل عضلات اکستنسور، فلکسور و لترال فلکسور تنه در 30 فوتبالیست حرفه‌ای شامل 15 نفر مبتلا به پارگی acl (میانگین سن = 4/23 سال) و 15 نفر سالم (میانگین سن = 7/21 سال) اندازه‌گیری شد. برای اندازه‌گیری تحمل این عضلات در هر دو گروه و به وسیله کرونومتر دیجیتال، از تست‌های mcgill و biering-sorensen استفاده گردید.یافته‌ها: تحمل عضلات اکستنسور، فلکسور و لترال فلکسور تنه در فوتبالیست‌های مبتلا به پارگی acl در مقایسه با فوتبالیست‌های سالم به صورت معنی‌داری کمتر بود (05/0 > p).نتیجه‎گیری: کاهش تحمل عضلات تنه شاید عاملی جهت افزایش خطر پارگی acl در فوتبالیست‌ها است. این موضوع باید در مطالعات مقایسه‌ای آینده تایید گردد. افزایش تحمل این عضلات به احتمال زیاد سبب کاهش خطر آسیب acl می‌شود.کلید واژه‌ها: ثبات مرکزی، عضلات تحتانی تنه، لیگامان متقاطع قدامی، فوتبالیست‌ها