تاثیر تلفیق محدودیت درمانی با آموزش فشرده دو دستی بر کارکرد اندام فوقانی کودکان با فلج مغزی نیمه بدن 10-5 سال

چکیدهمقدمه: محدودیت درمانی و درمان فشرده دو دستی، روش‌های درمانی نوید‌بخشی در بهبود کارکرد اندام فوقانی کودکان با فلج مغزی نیمه بدن می‌باشند. محدودیت درمانی شامل محدودیت اندام سالم و انجام تمرینات فشرده با اندام مبتلا می‌باشد و درمان فشرده دو دستی، مکملی برای درمان‌های دیگر اندام فوقانی می‌باشد و هدف آن بهبود هماهنگی دو دست با استفاده از تمرینات ساختار یافته است که درون فعالیت‌های کارکردی و بازی‌های دو دستی گنجانده شده است. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر تلفیق محدودیت درمانی با درمان فشرده دو دستی بر کارکرد اندام فوقانی کودکان با فلج مغزی نیمه بدن بود.مواد و روش‌ها: در کارآزمایی بالینی حاضر، 25 کودک 10-5 ساله به روش تصادفی ساده به دو گروه درمان و شاهد تقسیم شدند. گروه شاهد، خدمات رایج در کاردرمانی را دریافت نمودند و گروه درمان، علاوه بر خدمات رایج در کاردرمانی، تلفیق محدودیت درمانی و درمان فشرده دو دستی را به صورت دریافت نمودند که ابتدا اندام فوقانی سالم با محدود کننده (اسلینگ) به مدت 3 ساعت بسته شد و کودکان تکالیف داده شده را تنها با اندام مبتلا انجام دادند، سپس اسلینگ را درآورده و کودکان تکالیف داده شده را به مدت 3 ساعت با هر دو دست تمرین نمودند. این روند به مدت 10 روز در طی دو هفته متوالی ادامه یافت. کارکرد اندام فوقانی و تون عضلانی کودکان با استفاده از آزمون کارکرد حرکتیjebsen-taylor (jebsen-taylor test of hand function) و مقیاس اصلاح شده ashwort (modified ashwort scale) پیش و پس از مداخله درمانی مورد سنجش قرار گرفت.یافته‌ها: کارکرد حرکتی کودکانی که تحت درمان تلفیق محدودیت درمانی با درمان فشرده دو دستی قرار گرفتند نسبت به گروه شاهد، تفاوت معنی‌داری داشت (05/0 > p)، اما میزان اسپاستیسیته عضلانی بعد از انجام مداخله درمانی تفاوت معنی‌داری نداشت (05/0 < p).نتیجه‎گیری: یافته‌ها حاکی از آن است که تلفیق محدودیت درمانی با درمان فشرده دو دستی موجب بهبود کارکرد حرکتی کودکان با فلج مغزی نیمه بدن می‌شود.کلید واژه‌ها: کارکرد اندام فوقانی، محدودیت درمانی، آموزش دو دستی، فلج مغزی نیمه بدن