تاثیر تمرینات چشم ساکن بر کنترل خیرگی تیراندازان تپانچه: کارآزمایی بالینی کنترل شده

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر تمرینات چشم ساکن بر کنترل خیرگی تیراندازان تپانچه انجام شد.مواد و روش‌ها: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی کنترل شده بود. 20 تیرانداز با میانگین سنی 22 سال و رکورد بین 555545 متر، به صورت هدفمند و در دسترس انتخاب شدند و با نمرات رتبه‌بندی شده پیش‌آزمون (روش abba)، در دو گروه تمرینات چشم ساکن و تکنیکی (هر گروه 10 نفر) قرار گرفتند. نمونه‌ها در مراحل پیش‌آزمون، پس‌آزمون و آزمون یادداری شرکت نمودند. تمرینات گروه چشم ساکن به صورت الگوی تیرانداز نخبه همراه با دستورالعمل کلامی در هشت جلسه و شش بلوک 10 شلیک پی‌درپی انجام گردید. داده‌ها با استفاده از آزمون‌های independent t، repeated measures anova و آزمون تعقیبی bonferroni مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت (0.05 = α).یافته‌ها: برای متغیر مدت زمان کل چشم ساکن، اثر اصلی مرحله، اثر اصلی گروه و اثر تعاملی مرحله و گروه معنی‌دار بود (0.001‏ = p). برای متغیر شروع چشم ساکن، فقط اثر گروه (0.020‏ = p) معنی‌دار گزارش شد. در متغیر پایان چشم ساکن، اثر اصلی مرحله و گروه و اثر تعاملی مرحله و گروه (0.001‏ = p) معنی‌دار مشاهده گردید. بر اساس نتایج آزمون repeated measures anova، تغییرات زمان‌بندی چشم ساکن برای گروه تمرینات چشم ساکن معنی‌دار بود (0.001‏ = ‎‏p). نتایج آزمون تعقیبی bonferroni نشان داد که گروه تمرینات چشم ساکن در مراحل پس‌آزمون (0.001‏ = p) و یادداری (0.003‏ =‎‏ p) و پس‌آزمون و یادداری (0.001‏ = p) نسبت به مرحله پیش‌آزمون مدت زمان کل و پایان چشم ساکن، طولانی‌تر بود. مطابق با نتایج آزمون independent t، متغیر‌های مدت زمان کل و پایان چشم ساکن در مراحل پس‌آزمون (0.004‏ =‎‏ p) و یادداری (0.002‏ = p) گروه تمرینات چشم ساکن نسبت به گروه تمرینات تکنیکی بهتر بود.نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد تمرینات چشم ساکن با کنترل توجه بیرونی بینایی، می‌تواند با زمان‌بندی مناسب چشم ساکن، موجب بهبود کنترل خیرگی مهارت تیراندازی تپانچه شود.