مقایسه تغییرپذیری هماهنگی سگمنت‌های اندام تحتانی در مردان دارای زانوی پرانتزی و سالم حین دویدن روی تردمیل با سرعت‌های مختلف: یک مطالعه مقطعی

مقدمه: هدف از انجام پژوهش حاضر، مقایسه تغییرپذیری هماهنگی سگمنت‌های اندام تحتانی در مردان دارای زانوی پرانتزی و سالم حین دویدن روی تردمیل با سرعت‌های مختلف بود.مواد و روش‌ها: 15 دانشجوی سالم رشته علوم ورزشی و 15 داوطلب دارای ناهنجاری زانوی پرانتزی در این مطالعه شرکت کردند. هر آزمودنی با سرعت ترجیحی، 25 درصد سریع‌تر و 25 درصد آهسته‌تر از سرعت ترجیحی، به مدت 60 ثانیه روی تردمیل دوید و در حین دویدن، اطلاعات کینماتیکی اندام تحتانی آن‌ها توسط سیستم آنالیز حرکت مایوموشن با فرکانس نمونه‌برداری 200 هرتز ثبت گردید. محاسبات هماهنگی با استفاده از روش فاز نسبی پیوسته برای سه کوپلینگ سگمنتی انجام و بین دو گروه مقایسه شد.یافته‌ها: نتایج آزمون repeated measures anova بین گروهی نشان داد که تفاوت معنی‌داری بین الگوهای هماهنگی سگمنت‌ها در دو گروه حین دویدن با سرعت‌های مختلف وجود نداشت (0.05 ˃ p)، اما تغییر سرعت دویدن، منجر به بروز تفاوت معنی‌داری در هماهنگی و تغییرپذیری هماهنگی سگمنت‌ها در برخی فازهای دویدن در هر دو گروه شد (0.05 ≥ p).نتیجه‏ گیری: الگوی هماهنگی سگمنت‌های مورد بررسی در حین دویدن بین دو گروه دارای زانوی پرانتزی و سالم متفاوت نمی‌باشد، اما تفاوت‌های معنی‌داری در این الگوها و سرعت‌های متفاوت دویدن در هر دو گروه مشاهده شد. از طرف دیگر، تغییرپذیری هماهنگی سگمنت‌ها بین دو گروه متفاوت نبود، اما افزایش سرعت دویدن، باعث کاهش تغییرپذیری هماهنگی در ابتدا و انتهای سوئینگ و میداستنس در هر دو گروه شد که می‌تواند افزایش احتمال بروز صدمات پرکاری در این فازها را نشان دهد. الگوی هماهنگی سگمنت‌های مورد بررسی در حین دویدن بین دو گروه دارای زانوی پرانتزی و سالم متفاوت نمی‌باشد، اما تفاوت‌های معنی‌داری در این الگوها و سرعت‌های متفاوت دویدن در هر دو گروه مشاهده شد. از طرف دیگر، تغییرپذیری هماهنگی سگمنت‌ها بین دو گروه متفاوت نبود، اما افزایش سرعت دویدن، باعث کاهش تغییرپذیری هماهنگی در ابتدا و انتهای سوئینگ و میداستنس در هر دو گروه شد که می‌تواند افزایش احتمال بروز صدمات پرکاری در این فازها را نشان دهد.