تاثیر تمرینات هاپینگ بر زمان شروع و میزان فعالیت فیدفورواردی و فیدبکی عضلات منتخب اندام تحتانی در ورزشکاران دارای بی‌ثباتی عملکردی مچ پا در تکلیف فرود

مقدمه: پیچ‌خوردگی عملکردی مچ پا، شایع‌ترین آسیب مفصل مچ پا به شمار می‌رود. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تاثیر تمرینات هاپینگ بر زمان شروع و میزان فعالیت فیدفورواردی و فیدبکی عضلات منتخب اندام تحتانی در تکلیف فرود تک پا در ورزشکاران دارای بی‌ثباتی عملکردی مچ پا بود.مواد و روش‌ها: در این مطالعه نیمه تجربی، 24 ورزشکار پسر دارای بی‌ثباتی عملکردی مچ پا (12 نفر در گروه شاهد و 12 نفر در گروه تجربی) شرکت نمودند. سپس به گروه تجربی، تمرینات هاپینگ به مدت شش هفته و تواتر 3 جلسه در هفته داده شد و گروه شاهد به فعالیت ورزشی خود که همان تمرینات منظم هفتگی (3 جلسه در هفته) بود، پرداختند. فعالیت الکتریکی عضلات پرونئوس لانگوس، تیبیالیس آنتریور، گاستروکنمیوس مدیال، گلوتئوس مدیوس و گلوتئوس ماکزیموس در حرکت پرش فرود، پیش و پس از تمرین هاپینگ در هر دو گروه ثبت گردید. داده‌ها با استفاده از آزمون ancova در سطح معنی‌داری 0.05 < p مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته‌ها: تمرینات هاپینگ پس از انجام شش هفته، تاثیر معنی‌داری بر زمان شروع فعالیت عضلات پرونئوس لانگوس و گلوتئوس مدیوس داشت (0.001 = p)؛ در فاصله زمانی 100 میلی‌ثانیه، در میزان فعالیت عضلات پرونئوس لانگوس (0.003 = p)، گاستروکنمیوس مدیال (0.005 = p)، گلوتئوس مدیوس (0.001 = p) و در فاصله زمانی 100 تا 200 میلی‌ثانیه نیز در میزان فعالیت عضلات گلوتئوس مدیوس (0.001 = p) و پرونئوس لانگوس (0.001 = p) افزایش معنی‌داری مشاهده شد، اما تفاوت معنی‌داری در میزان فعالیت عضلات گروه شاهد وجود نداشت (0.050 < p). در فعالیت عضلات تیبیالیس آنتریور، گلوتئوس ماکزیموس و گاستروکنمیوس تغییرات معنی‌داری مشاهده نشد (0.050 < p).نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد انجام شش هفته تمرینات هاپینگ، باعث بهبود زمان شروع فعالیت عضلات گلوتئال و پرونئال و در نتیجه، افزایش عملکرد و اجرای سریع‌تر و توانمندتر حرکات می‌شود. بنابراین، در طراحی برنامه درمانی برای افراد دارای بی‌ثباتی مچ پا، توجه به تمرینات هاپینگ ضروری به نظر می‌رسد.