تاثیر اضافه کردن تمرینات معلق‌سازی با آستانه ‌بالا به تمرینات اختصاصی آستانه پایین کنترل حرکتی، بر درد، عملکرد و نوسان پاسچر زنان مبتلا به کمردرد غیر اختصاصی مزمن: یک کارآزمایی بالینی تصادفی‌سازی شده

مقدمه: یکی از روش‌های درمان کمردرد، تمرینات کنترل حرکتی با آستانه ‌بالا و پایین است. هدف از انجام پژوهش حاضر، مقایسه تاثیر اضافه کردن تمرینات معلق‌سازی با آستانه ‌بالا به تمرینات اختصاصی آستانه پایین کنترل حرکتی، بر درد، عملکرد و نوسان پاسچر زنان مبتلا به کمردرد غیر اختصاصی مزمن بود.مواد و روش‌ها: 128 زن مبتلا به کمردرد غیر اختصاصی مزمن با میانگین سنی 6.62 ± 38.40 سال انتخاب شدند و به صورت تصادفی در گروه‌های شاهد (43 نفر)، تمرینات کنترل حرکتی به همراه تمرینات معلق‌سازی (42 نفر) و تمرینات کنترل حرکتی (43 نفر) قرار گرفتند. مقیاس دیداری درد (visual analogue scale یا vas)، تست‌های کنترل حرکت و دستگاه صفحه نیرو به ترتیب جهت ارزیابی میزان درد، عملکرد و نوسان پوسچر (copx و copy) قبل و پس از هشت هفته تمرین مورد استفاده قرار گرفت. از آزمون‌های paired t و anova به منظور تجزیه و تحلیل داده‌ها استفاده گردید (0.050 >p).یافته‌ها: تمرینات کنترل حرکتی با و بدون تمرینات معلق‌سازی، تاثیر معنی‌داری در کاهش شدت درد (0.018 = p)، عملکرد اختصاصی (0.050 > p) و کاهش نوسان پوسچر (0.050 > p) داشت؛ با این تفاوت که میزان تغییرات در گروه تمرینات کنترل حرکتی به همراه تمرینات معلق‌سازی بیشتر از گروه دیگر بود.نتیجه‌گیری: تمرینات کنترل حرکتی به همراه تمرینات معلق‌سازی نسبت به تمرینات کنترل حرکتی به تنهایی، در بهبود شدت درد، عملکرد اختصاصی و نوسان پاسچر زنان مبتلا به کمردرد از اندازه اثر بالاتری برخوردار می‌باشد. بنابراین، پیشنهاد می‌گردد که در آینده، ترکیبی از این تمرینات در درمان بیماران مبتلا به کمردرد مزمن غیر اختصاصی استفاده شود.