طراحی کارآزمایی بالینی به منظور تعیین تاثیر لیزر کم‌توان بر درد و عملکرد بیماران مبتلا به سندرم درد پاتلوفمورال: پروتکل کارآزمایی بالینی تصادفی سه سویه کور

مقدمه: این مطالعه طراحی یک کارآزمایی بالینی به صورت تصادفی سه سویه کور و با هدف تعیین تاثیر لیزر کم‌توان بر درد و عملکرد بیماران مبتلا به سندرم درد پاتلوفمورال (patellofemoral pain syndrome یا pfps) می‌باشد.مواد و روش‌ها: در کارآزمایی بالینی طراحی شده، 60 بیمار مبتلا به pfps به صورت تصادفی به سه گروه شاهد (فیزیوتراپی)، فیزیوتراپی و لیزر کم‌توان، فیزیوتراپی و لیزر دارونما تقسیم خواهند شد. برنامه فیزیوتراپی در هر سه گروه مشترک و شامل آموزش و تمرینات به مدت 10 جلسه و یک روز در میان است. افراد با برنامه لیزر به طول موج 808 نانومتر، توان خروجی 200 میلی‌وات و انرژی 4 ژول به مدت 20 ثانیه روی پنج نقطه در اطراف کشکک تحت درمان قرار می‌گیرند. در گروه لیزر دارونما، دستگاه خاموش است و پروب به مدت مشابه روی نقاط ذکر شده قرار داده می‌شود. در گروه شاهد، لیزر استفاده نمی‌شود. پیامدها شامل درد و عملکرد می‌باشد که به وسیله مقیاس دیداری درد (visual analogue scale یا vas)، پرسش‌نامه پاتلوفمورال kujala و آزمون step down اندازه‌گیری خواهد شد. توزیع نرمال داده‌ها با استفاده از آزمون shapirowilk تعیین می‌گردد. آزمون‌های paired t و anova در صورت توزیع نرمال داده‌ها و آزمون‌های kruskalwallis و mannwhitney در صورت توزیع غیر نرمال در سطح معنی‌داری کمتر از 0.05 به کار برده می‌شود.نتیجه‎گیری: تمرین درمانی، برترین درمان انتخابی برای افراد مبتلا به pfps می‌باشد؛ در حالی که لیزر کم‌توان، یکی از مدالیته‌های پرکاربرد در مشکلات اسکلتی - عضلانی در کلینیک‌های فیزیوتراپی است. اثر لیزر در افراد مبتلا به pfps به طور کامل بررسی نشده است. در مطالعه طراحی شده، مشخص خواهد شد که آیا اضافه کردن لیزر کم‌توان به فیزیوتراپی استاندارد، دارای مزایای بالینی در افراد مبتلا به pfps می‌باشد یا خیر.