بررسی تاثیر یادگیری پنهان و آشکار هماهنگی دودستی بر رفتارهای ناتوان‌کننده اوتیسم

مقدمه: رفتارهای ناتوان‌کننده اوتیسم، عامل مشهود در تفاوت با افراد طبیعی است. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر یادگیری پنهان و آشکار هماهنگی دودستی بر رفتارهای ناتوان‌کننده اجتماعی، ارتباطی و حرکتی اوتیسم انجام شد.مواد و روش‌ها: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی کنترل شده غیر تصادفی بود. 24 کودک مبتلا به اوتیسم با عملکرد بالا با میانگین سنی 3 ± 10 سال، به روش در دسترس انتخاب شدند و با کمک پیش‌آزمون سنجش دامنه اوتیسم (autism spectrum screening questionnaire یا ssrq)، به شکل همگن در سه گروه پنهان، آشکار و شاهد قرار گرفتند. گروه‌های تجربی در شش جلسه تمرینی به مدت 30 دقیقه، به تمرین هماهنگی دودستی با کمک دستگاه سنجش هماهنگی دودستی پرداختند؛ به گونه‌ای که گروه پنهان به صورت کم‌خطا و گروه آشکار به صورت پرخطا تمرین را اجرا می‌کردند. در پایان جلسه ششم، پس‌آزمون ssrq از همه افراد به عمل آمد. داده‌ها با استفاده از آزمون oneway anova مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته‌ها: بر اساس یافته‌های آزمون oneway anova، تفاوت معنی‌داری بین گروه پنهان با گروه‌های آشکار و شاهد وجود داشت (0.014 = p). این معنی‌داری مربوط به شاخص‌های تعاملات اجتماعی (0.019 = p) و اختلالات رفتاری (0.002 = p) بود، اما در شاخص اختلالات گفتاری تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد (0.910 = p).نتیجه‌گیری: روش‌های یادگیری پنهان و آشکار بر رفتارهای ناتوان‌کننده اوتیسم تاثیر می‌گذارد. پیشنهاد می‌شود از یادگیری کم‌خطا به منظور آموزش افراد مبتلا به اوتیسم استفاده گردد تا علاوه بر استفاده از برتری‌های یادگیری پنهان، بهبود در عملکرد اجتماعی و رفتاری ایجاد شود.