تاثیر بازی خودانگیخته در طبیعت بر مهارت‌های حرکتی ظریف و یکپارچگی بینایی-حرکتی کودکان پیش‌دبستانی

مقدمه: هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تاثیر بازی خودانگیخته در طبیعت بر مهارت‌های حرکتی ظریف و یکپارچگی بینایی حرکتی کودکان پیش‌دبستانی بود.مواد و روش‌ها: این مطالعه به صورت نیمه تجربی، همراه با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون و با روش نمونه‌گیری هدفمند انجام شد. نمونه‌ها متشکل از 30 کودک پیش‌دبستانی 6.5-4.5 ساله، 15 نفر از مدرسه طبیعت و 15 نفر از مهدکودک بود. جهت سنجش مهارت‌های حرکتی ظریف (زمان پاسخ، کنترل بینایی حرکتی و سرعت و چالاکی اندام فوقانی)، از آزمون تبحر حرکتی bruininks-oseretsky و به منظور ارزیابی یکپارچگی بینایی حرکتی، از آزمون‌ یکپارچگی بینایی حرکتی beery-buktenica استفاده شد.یافته‌ها: بر اساس آزمون manova، فعالیت در فضای باز، تاثیر مثبت و معنی‌داری بر تمام متغیرهای مهارت‌‌های حرکتی ظریف (0.001 = p) و یکپارچگی بینایی حرکتی (0.001 = p) کودکان داشت. در مقابل، فعالیت در فضای سرپوشیده بر یکپارچگی بینایی حرکتی (0.013 = p) و از متغیرهای مهارت‌ حرکتی ظریف نیز تنها بر کنترل بینایی حرکتی (0.048 = p) تاثیر معنی‌داری داشت. فعالیت در فضای باز طبیعی و فضای سرپوشیده به ترتیب باعث 71 و 13 درصد از تغییرات در کنترل بینایی حرکتی و 88 و 20 درصد از تغییرات در یکپارچگی بینایی حرکتی کودکان شد.نتیجه‎گیری: نوع محیطی که کودکان در آن فعالیت می‌کنند، تاثیر بسزایی بر رشد آن‌ها دارد. محیط طبیعی، محیطی غنی از محرک‌ها می‌باشد که تاثیر چشمگیری بر رشد کودکان می‌گذارد. بر همین اساس، پیشنهاد می‌شود که در دوران کودکی جهت بهبود رشد حرکتی و ادراکی، کودکان در فضاهای طبیعی فعالیت بیشتری داشته باشند.