نامتقارنی در زمان تکیه‌ کردن حین استفاده از پروتز اندام تحتانی: مرور نظام‌مند و فراتحلیل

مقدمه:راه ‌رفتن شامل الگوی به طور تقریبی متقارنی است که دارای دو مرحله کلی تکیه کردن و نوسانی است. استفاده از پروتز اندام تحتانی، باعث تغییر این الگوی متقارن خواهد شد. با هدف دست‌یابی به نتایج کمی قابل استناد و یکپارچه‌سازی نتایج پژوهش‌های مختلف، به مرور نظام‌مند مطالعات درصد مرحله‌ی تکیه ‌کردن در کل چرخه راه‌ رفتن و انجام فراتحلیل پرداخته شد. نتایج کمی حاصل، می‌تواند ابزار مناسبی برای طراحی بهینه پروتزها و تجویز صحیح آن‌ها با توجه به ویژگی‌های فیزیکی متفاوت هر معلول را فراهم سازد.مواد و روش‌ها: بانک‌های اطلاعاتی sciencedirect، pubmed و ieee از تاریخ 2007 تا 2018 با استفاده از کلیدواژه‌های مناسب مورد جستجو قرار گرفتند. از میان 1350 مقاله، 98 مورد با کمک روش‌های مرور نظام‌مند، مناسب بودند. سپس با توجه به ارزیابی کیفی اطلاعات استخراج شده از مقالات، 15 مطالعه وارد فراتحلیل شدند و محاسبه و تحلیل اندازه اثر برای هر مطالعه انجام گردید.یافته‌ها: زمان تکیه کردن پای پروتز در افراد معلول 4.07 درصد کوتاه‌تر از زمان متناظر اندام سالم است. به علاوه، نسبت به گروه شاهد، زمان تکیه کردن پای قطع ‌شده، 1.65 درصد کمتر و برای پای سالم افراد معلول 1.84 درصد بیشتر است.نتیجه‎گیری: می‌توان از میزان نامتقارنی خروجی فراتحلیل برای فرد معلول در مقایسه با گروه شاهد، به عنوان شاخصی برای ارزیابی طراحی پروتزها، مطالعات عصبی عضلانی حوزه توان‌بخشی و جبران‌سازی این نامتقارنی که مسبب بسیاری از مشکلات حرکتی در استفاده درازمدت از پروتز است، بهره برد.