بررسی میزان فعالیت و هم‌انقباضی عضلات زانو و مچ ‌پا در راه‌ رفتن به جلو و عقب در افراد سالم

مقدمه: تمرینات مبتنی بر راه‌ رفتن به عقب، جهت بهبود عملکرد عضلات اندام تحتانی بیماران دارای آسیب مفصلی توصیه شده است. هدف از انجام پژوهش حاضر، مقایسه فعالیت و هم‌انقباضی عضلات زانو و مچ ‌‌پا در راه ‌رفتن به جلو و عقب در افراد سالم بود.مواد و روش‌ها: این مطالعه بر روی 10 مرد سالم 18 تا 28 ساله انجام شد. فعالیت و هم‌انقباضی عضلات منتخب (راست‌‌ رانی، پهن خارجی، پهن داخلی، نیم‌وتری، دو سررانی، دو قلوی داخلی، دو قلوی خارجی و ساقی قدامی) طی مراحل استقرار و نوسان در راه‌ رفتن به جلو و عقب با استفاده از دستگاه الکترومایوگرافی ثبت گردید. به منظور تشخیص شروع و پایان حرکت، هم‌زمان با ثبت فعالیت الکترومیوگرافی، از چهار دوربین آنالیز حرکت استفاده شد. داده‌ها با استفاده از آزمون repeated measures anova در نرم‌افزار spss مورد تجزیه و تحلیل گرفت.یافته‌ها: دو عضله ساقی ‌‌قدامی (0.001 > p) و دو قلوی خارجی (0.020 = p) به ترتیب بیشترین فعالیت را حین راه‌ رفتن به عقب نسبت به راه ‌رفتن به جلو در مراحل استقرار و نوسان داشتند. در زانو، هم‌انقباضی عضلات پهن‌ خارجی و پهن ‌داخلی در فاز نوسان حین راه ‌رفتن به جلو کمتر از راه ‌رفتن به عقب بود (0.020 = p). در مچ‌ پا، هم‌انقباضی عضلات دورسی‌ فلکسور و پلانتار فلکسور در فاز استقرار راه ‌رفتن به عقب نسبت به راه ‎‌رفتن به جلو افزایش یافت (0.001 > p). در فاز نوسان، هم‌انقباضی عضلات دورسی ‌فلکسور و پلانتار فلکسور حین راه ‌رفتن به عقب کمتر از راه‎‌ رفتن به جلو بود (0.040 = p).نتیجه‎گیری: به طور کلی، فعالیت عضلات اندام تحتانی حین راه ‌رفتن به عقب بیشتر از راه ‌رفتن به جلو بود. نتایج مربوط به هم‌انقباضی عضلات نیز نشان داد که هم‌انقباضی عضلات اندام تحتانی حین راه رفتن به عقب نسبت به راه رفتن به جلو می‌تواند اثرات زیانباری بر مفصل زانو بگذارد، اما تاثیرات مفیدی بر مفصل مچ پا دارد.