پاسخ فیزیولوژیکی استرس اکسیداتیو به ریکاوری آب سرد به دنبال فعالیت سرعتی شدید در مردان تمرین‌ کرده

مقدمه: هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی میزان تغییرات برخی شاخص‌های استرس اکسیداتیو مانند پروتئین کربونیل (protein carbonyls یا pc) و مالون دی‌آلدئید (malondialdehyde یا mda) پس از فعالیت سرعتی تکراری (repeated sprint ability یا rsa) و پس از آن غوطه‌وری در آب سرد (cold water immersion یا cwi) بود. مواد و روش‌ها: 20 ورزشکار تمرین‌کرده برای شرکت در این پژوهش انتخاب شدند. پس از انجام rsa، 10 نفر از آزمودنی‌ها داخل آب سرد با دمای 14 درجه سانتی‌گراد رفتند و 10 نفر دیگر در دمای اتاق به شکل غیر فعال روی صندلی نشستند. خونگیری قبل و پس از انجام rsa، پس از ریکاوری در آب سرد و همچنین، 24 ساعت پس از آخرین خونگیری انجام گرفت. یافته‌ها: انجام rsa منجر به افزایش مقادیر سرمی pc (t=3/97, p=0/001 و mda (t=-0/54, p=0/001) شد. cwi پس از rsa تاثیر معنی‌داری بر مقادیر سرمی pc داشت. اختلاف میانگین‌ها کاهش معنی‌دار بلافاصله پس از ریکاوری و 24 ساعت پس از ریکاوری نسبت به قبل از ریکاوری و همچنین، 24 ساعت پس از ریکاوری نسبت به بلافاصله پس از آن را نشان داد. یافته‌های مربوط به آزمون repeated measures anova روی مراحل اندازه‌گیری نشان داد که تنها اثر اصلی مراحل اندازه‌گیری معنی‌دار بود (0.001 = p)، اما اثر اصلی گروه (0.572 = p) و تعامل مراحل اندازه‌گیری با گروه (0.915 = p) معنی‌دار نبود. نتیجه‌گیری: انجام فعالیت شدید متناوب، منجر به افزایش استرس اکسیداتیو می‌شود، اما cwi در مقایسه با قرارگیری در دمای اتاق، تاثیرات سودمندتری ندارد.