تاثیر دستورالعمل‌های توجهی بر عملکرد تعادلی کودکان عادی و مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی (Dcd)

مقدمه : تحقیقات نشان داده‌اند که برای اکتساب مهارت حرکتی، هدایت کانون توجه بزرگسالان به نشانه‌های خارجی موثرتر از نشانه‌های درونی است. مطالعه حاضر با هدف بررسی دستورالعمل‌های توجهی بر عملکرد تعادلی کودکان عادی و کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی (developmental coordination disorder یا dcd) انجام شد. مواد و روش‌ها: 20 دانشجوی مرد، 20 کودک پسر عادی و 20 کودک پسر مبتلا به dcd با استفاده از پرسش‌نامه مشاهده حرکتی آموزگاران انتخاب شدند. تکلیف، آزمون تعادلی stork بر روی دیسک بادی بود که تحت دو شرایط آزمایشی شامل کانون توجه درونی (توجه به حداقل‌سازی حرکات پا) و بیرونی (توجه به حداقل‌سازی حرکات دیسک) مورد سنجش قرار گرفت. داده‌ها با استفاده از آزمون‌های anova، tukey و paired t تجزیه و تحلیل گردید. یافته‌ها: مطابق با فرضیه عمل محدود شده، بزرگسالان در حالت توجه بیرونی عملکرد بهتری داشتند، اما برای کودکان عادی، به کارگیری کانون توجه درونی مفیدتر بود. تفاوت معنی‌داری بین دو حالت کانون توجه در کودکان مبتلا به dcd مشاهده نشد. نتیجه‎گیری: پیشنهاد می‌شود کاردرمانگران و مربیان ورزشی روش‌های توان‌بخشی و دستورالعمل‌های آموزشی خود را بر اساس سن، تجربه و وضعیت رشدی مراجعان تنظیم نمایند.