تاثیر دوازده هفته تمرینات عملکردی بر زاویه سر به جلو و شاخص‌های اسپیرومتری

مقدمه : سر به جلو، یکی از شایع‌ترین ناهنجاری‌های وضعیتی است که منجر به عدم سازماندهی عضلات مشترک بین گردن و شانه می‌شود و در نهایت، ظرفیت ششی و تنفس صحیح افراد را با مشکل مواجه می‌سازد. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تاثیر 12 هفته تمرینات عملکردی بر ناهنجاری سر به جلو و شاخص‌های اسپیرومتری در افراد مبتلا به این عارضه بود.مواد و روش‌ها: در این مطالعه نیمه تجربی، 40 فرد دارای ناهنجاری سر به جلوی بیشتر از 46 درجه به صورت هدفدار انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه 20 نفره تجربی و شاهد قرار گرفتند. قبل و پس از 12 هفته تمرینات عملکردی (کششی ثباتی و خوداصلاحی فعال تکلیف محور)، زاویه سر به جلو با استفاده از روش عکس‌برداری از نمای نیم‌رخ و محاسبه زاویه خط میان تراگوس و 7c با خط عمودی (زاویه سر به جلو) اندازه‌گیری و شاخص‌های اسپیرومتری ثبت گردید. از آزمون تحلیل کواریانس جهت تجزیه و تحلیل داده‌ها استفاده شد (α<0/05 ).یافته ها : در گروه تجربی، میانگین زاویه سر به جلو بعد از تمرینات به طور معنی‌داری کاهش یافت و از 4.14 ± 55.25 به 4.24 ± 51.30 درجه رسید (p<0.001). همچنین، افزایش معنی‌داری در ظرفیت‌های تنفسی forced expiratory volume (fev1) (از 4.50 ± 87.50 به 4.51 ± 92.95 درصد)، forced vital capacity (fvc) (از 6.04 ± 89.05 به 4.83 ± 94.10 درصد) و peak expiratory flow (pef) (از 4.08 ± 86.55 به 4.00 ± 91.65 لیتر بر دقیقه) مشاهده گردید (p<0.001)، اما چنین تغییراتی در گروه شاهد ایجاد نشد.نتیجه‌گیری : انجام تمرینات عملکردی به عنوان یک روش ساده و غیر تهاجمی جهت اصلاح عارضه سر به جلو و در نتیجه، بهبود وضعیت تنفسی در افراد دارای این ناهنجاری توصیه می‌گردد.