بررسی اثربخشی برنامه Sonrise بر بهبود تعاملات اجتماعی و ارتباط کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم

مقدمه اختلال طیف اوتیسم، توانایی فرد برای برقراری ارتباط با دیگران و پاسخ مناسب به محیط بیرون را تحت تاثیر قرار می‌دهد. از جمله رویکردهای درمانی در کودکان مبتلا به این اختلال، برنامه son-rise است. مطالعه حاضر با هدف بررسی اثربخشی برنامه son-rise بر بهبود تعاملات اجتماعی و ارتباط کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم انجام شد. مواد و روش‌ها: این پژوهش یک کارآزمایی شبه بالینی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون همراه با گروه شاهد بود. 30 کودک مبتلا به اختلال اوتیسم با استفاده از روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. کودکان به صورت تصادفی در دو گروه مداخله برنامه فشرده son-rise و شاهد (تحت مداخلات توان‌بخشی رایج) قرار گرفتند (در هر گروه 15 کودک). از ویرایش دوم آزمون gilliam autism rating scale (2-gars) و مقیاس رشد اجتماعی vineland به عنوان پیش‌آزمون و از آزمون 2-gars برای ارزیابی مجدد استفاده گردید. داده‌ها با استفاده از آزمون‌های independent t، mannwhitney، paired t و wilcoxon مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته‌ها: برنامه son-rise در مقایسه با مداخلات توان‌بخشی رایج، سبب بهبود تعامل اجتماعی کودکان مبتلا به اوتیسم شد (0.001 = p). اگرچه تفاوت معنی‌داری در مقایسه نتایج ارتباط شرکت‌کنندگان در دو گروه مشاهده نگردید (0.110 = p).;نتیجه‎گیری: می‌توان نتیجه‌گیری کرد که برنامه sonrise باعث بهبود تعامل اجتماعی کودکان مبتلا به اوتیسم می‌شود، اما تاثیر این برنامه بر بهبود تعامل اجتماعی این گروه از کودکان، به بررسی بیشتر و تحقیقات مداخله‌ای تجربی آزمایشی با تعداد بیشتری از کودکان مبتلا به اوتیسم نیاز دارد.