نقش زبان و کارکردهای اجرایی در رشد نظریه ذهن کودکان ناشنوا

نظریه ذهن اصطلاحی جامع و کلی پیرامون حالتی عمدی است که کیفیت تعامل اجتماعی فرد را مشخص می سازد تا آنجا که بدون آن، ما قادر به تعبیر و تفسیر اعمال دیگران نخواهیم بود. پژوهش گران در حالی نقش سببی توانایی های زبانی را در تحول نظریه ذهن به عنوان یک قابلیت بنیادی و کارآمد اجتماعی مطرح می کنند که پژوهش های جدید پیوند نزدیکی بین کارکردهای اجرایی و نظریه پیشنهاد کرده‌اند. در این میان باوجود اثرات تخریب کننده کم شنوایی بر تحول زبانی و ارتباطی کودکان آسیب دیده شنوایی از سویی و ارتباط مولفه‌های زبانی با تحول نظریه ذهن و کارکردهای اجرایی از سوی دیگر، بررسی روند تحول نظریه ذهن در این کودکان ضرورت است. از این رو، هدف این پژوهش مروری بر نقش زبان و مولفه‌های اصلی آن(نحو، معنی شناسی و کارکردشناسی) در تحول توانایی های نظریه ذهن کودکان و بررسی وضعیت تحول نظریه ذهن در میان کودکان ناشنوا با توجه به مشکلات زبانی آن‌ها نسبت به کودکان عادی است و در پایان تلاش شده است، رابطه زبان، کارکردهای اجرایی و نظریه ذهن در میان کودکان ناشنوا تبیین گردد.