پیش بینی رضایت شغلی بر اساس باورهای خودکارآمدی، خودکارآمدی تدریس، استرس شغلی و سطح نیازهای معلمان استثنایی

هدف: هدف پژوهش حاضرارائه و ارزیابی الگویی است که در قالب آن پیش­بینی رضایت شغلی بر اساس باورهایخودکارآمدی، خودکارآمدی تدریس، استرس شغلی و سطح نیازهای معلمان استثنایی، موردبررسی قرار گیرد.روش: بدین منظور 165 نفر(99 زن و 66 مرد)، از جمعیت معلمان مدارس استثنایی مقطع ابتدایی، در استان لرستانبه روش نمونه­گیری خوشه­ای چند مرحله­ای انتخاب شدند و به پرسشنامه­های رضایت شغلی(jdi)، خودکارآمدی عمومی شرر (sgses)، خودکارآمدیتدریس (tses) و سلسله مراتب نیازهای مازلو، پاسخ دادند.یافته ها: یافته­ ها نشان دادرضایت شغلی افراد پایین­تر از متوسط است. در مرحله اول نتایج تحلیل مسیر نشاندهنده عدم برازش مدل بود، اما استخراج شاخص هایبرازش در خصوص مدل اصلاح شده همسانی بین مدل اصلاح شده و مدل پیش بینی شده را موردتایید قرار می دهند.بر اساس ضرایب مسیر استاندارد شده، اثر خودکارآمدی عمومی بر کارآمدی تدریس، و اثرخودکارآمدی تدریس و سطح نیازها بر رضایت شغلی تایید شد. همچنین رابطه معناداری بینرضایت شغلی و نیازهای ایمنی و اجتماعی مشاهده شد. بررسی متغیرهای جمعیت­شناختینشان داد که رضایت شغلی معلمان گروه کم­توان ذهنی بیشتر از معلمان گروه ناشنوا استاما بین سن، تحصیلات و سنوات شغلی با هیچ یک از ابعاد رضایت شغلی رابطه معناداریافت نشد و رابطه­ی جنسیت با رضایت شغلی صرفاً در بعد رضایت از همکار معنادار بود.تفاوت بین زنان و مردان در متغیرهای خودکارآمدی تدریس و نیازهای انگیزشی (به جزنیاز ایمنی) معنادار بود اما در خودکارآمدی عمومی و استرس شغلی بین دو گروه تفاوتمعنادار یافت نشد.نتایج: می­ توان نتیجه گرفتکه رضایت شغلی یک مفهوم چند بعدی است که تنها یک عامل در آن دخیل نیست.