بررسی کیفیت برنامه های بهسازی نیروی انسانی پرستاری بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی تهران از دید کارکنان پرستاری

مقدمه: امروزه سیستم های بهداشتی درمانی همچون سایر موسسات در حال پویایی مداوم هستند و تغییرات عمده ای در نحوه مراقبت و درمان مددجویان ایجاد شده که لزوم آموزش و بهسازی نیروی انسانی پرستاران را در اولویت قرار می دهد. با توجه به این که جهت انجام هرگونه برنامه ریزی آموزشی، ارزیابی دقیق و جامع وضعیت موجود الزامی است، این مطالعه با هدف بررسی کیفیت برنامه‌های بهسازی نیروی انسانی پرستاری در بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی تهران از دید کارکنان پرستاری آن انجام شد.روش: این مطالعه از نوع توصیفی تحلیلی است. جامعه پژوهش شامل کلیه کارکنان پرستاری در سه رده سوپروایزر آموزشی، سرپرستاران و پرستاران بالینی از بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی تهران بودند. نمونه گیری به صورت سرشماری شامل 10 سوپروایزر آموزشی و 107 سرپرستار و نیز به صورت تصادفی خوشه ای، شامل 310 نفر از کارکنان پرستاری شاغل در بخش ها بودند. ابزار پژوهش شامل سه پرسشنامه محقق ساخته جهت بررسی دیدگاه سوپروایزران آموزشی، سرپرستاران و پرسنل پرستاری بود که پس از بررسی روایی و پایایی با روش «مصاحبه» توسط پژوهش گران تکمیل شد. بخش اول هر پرسشنامه مربوط به اطلاعات دموگرافیک گروه مورد بررسی (سرپرستار، سوپروایزر و پرستار) بود و بخش دوم شامل سوالات مربوط به کیفیت برنامه های آموزشی پرستاران بود که دیدگاه پرسنل پرستاری را از لحاظ نحوه تعیین نیازهای آموزشی، طراحی برنامه های آموزشی، اجرا و ارزشیابی برنامه ها، مورد بررسی قرار می داد. تجزیه و تحلیل یافته ها با آزمون های آماری توصیفی نظیر فراوانی مطلق، فراوانی نسبی و میانگین و آمار استنباطی نظیر آنووا و آزمون مجذور کای، با استفاده از نرم افزار آماری spss v.16 انجام گرفت.یافته ها: در این مطالعه دیدگاه 427 نفر از کارکنان پرستاری بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی تهران در سه رده پرستار بالینی (310 نفر) که اکثریت (2/82%) زن و 4/88% دارای مدرک لیسانس، 107 سرپرستار که اکثریت زن (87%)؛ و 10 سوپروایزر آموزشی که همگی زن و نیمی از آن‌ها دارای مدرک فوق لیسانس بودند؛ در مورد کیفیت برنامه‌های بهسازی نیروی پرستاری مورد بررسی قرار گرفت. اکثریت (70%) سوپروایزرها، سرپرستاران (4/65%) و پرستاران (65%) کیفیت برنامه های بهسازی را در حد متوسط ارزیابی نمودند. علاوه بر این غالب کارکنان پرستاری از کیفیت تعیین نیازهای آموزشی، طراحی، اجرا و ارزشیابی برنامه های بهسازی خود ناراضی بودند.نتیجه‌گیری: نتایج حاصل از این مطالعه بیانگر کیفیت متوسط برنامه های بهسازی کارکنان پرستاری بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی تهران و نارضایتی آنان از مراحل اجرایی این برنامه ها بود. در این راستا مدیران و تصمیم گیران پرستاری نیازمند به‌کارگیری شیوه های اجرایی و اثربخش در برنامه های بهسازی پرستاران هستند به نحوی که بتوان بر کیفیت و اثربخشی این برنامه ها و به دنبال آن بر کیفیت مراقبت پرستاری افزود.