اثربخشی رفتار درمانی دیالکتیکی بر امیدواری و تاب آوری بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس

مقدمه: مولتیپل اسکلروزیس یکی از شایع ترین بیماری های عصبی در انسان است که ابعاد روانی و اجتماعی و ازجمله امیدواری و تاب آوری فرد مبتلا را تحت تاثیر قرار می‌دهد، بنابراین مطالعه حاضر باهدف تعیین اثربخشی رفتار درمانی دیالکتیکی بر امیدواری و تاب آوری بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس انجام شد.روش کار: روش پژوهش حاضر، نیمه آزمایشی از نوع پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه گواه به همراه دوره پیگیری بود. جامعه آماری در تحقیق حاضر شامل مبتلایان به ام اس واقع در شهر تهران و عضو انجمن ام اس ایران و مراجعه‌کننده به مطب های پزشکان متخصص در تهران در نیمه دوم سال 1402 بودند که تشخیص بیماریشان توسط نورولوژیست محرز شده بود از افراد واجد شرایط 30 نفر به روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب و به‌صورت تصادفی ساده (روش برداشتن گوی زوج و یا فرد داخل جعبه) در دو گروه (15 نفر آزمایش و 15 نفر گروه گواه) جای‌داده شدند. ابزار گردآوری اطلاعات شامل پرسش‌نامه‌های امیدواری اشنایدر و همکاران (1991) و تاب آوری کونر ودیویدسون (2003) بودند. گروه مداخله در دوازده جلسه حضوری 90 دقیقه‌ای در مدت دو ماه به‌صورت گروهی تحت مداخله قرار گرفت و گروه گواه مداخله معمولی را دریافت نمود. جهت تحلیل داده‌ها از نرم‌افزار spss نسخه 22 و آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر بین گروهی با رعایت پیش‌فرض‌های آماری استفاده شد.یافته‌ها: نتایج نشان داد بین میانگین نمرات امیدواری و تاب آوری بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس در مراحل پس‌آزمون و پیگیری در مقایسه با مرحله پیش‌آزمون، تفاوت وجود داشت و این نتایج تا مرحله پیگیری پایدار مانده بود (0.01>p)؛ بنابراین رفتار درمانی دیالکتیکی موجب بهبود امیدواری و تاب آوری بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس شد.نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج این مطالعه، می‌توان از رفتار درمانی دیالکتیکی به‌عنوان یک روش درمانی تاثیرگذار در بهبود سلامت و وضعیت روانشناختی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس استفاده کرد.

the effectiveness of dialectical behavior therapy on the hope and resilience of patients with multiple sclerosis

background and purpose: multiple sclerosis (ms) is one of the most common neurological diseases in humans, impacting the psychological and social dimensions of affected individuals, including their hope and resilience. therefore, the present study aimed to determine the effectiveness of dialectical behavior therapy on the hope and resilience of patients with multiple sclerosis.methods: this semi-experimental research used a pretest-posttest design with a control group and a follow-up period. the study population included ms patients residing in tehran, members of the ms association of iran, and patients visiting neurologists’ clinics in tehran during the second half of 2023, all of whom had been diagnosed by neurologists. from eligible individuals, 30 patients were selected through purposive sampling and randomly assigned to two groups (15 in the experimental group and 15 in the control group) using a simple random method (placing even and odd balls in a box). data collection tools included the hope scale by snyder et al. (1991) and the connor-davidson resilience scale (2003). the intervention group participated in twelve 90-minute group sessions over two months, while the control group received routine care. data were analyzed using spss version 22 and repeated measures analysis of variance, with adherence to statistical assumptions.results: the findings indicated significant differences in the mean scores of hope and resilience of ms patients in the post-test and follow-up phases compared to the pre-test phase, with these results remaining stable through the follow-up period (p < 0.01). thus, dialectical behavior therapy improved the hope and resilience of ms patients.conclusion: based on the results of this study, dialectical behavior therapy can be considered an effective therapeutic approach to improving the health and psychological well-being of patients with multiple sclerosis.