بررسی تاثیر آموزش برنامه مداخلاتی مثبت گرا بر رضایت از زندگی در زنان شاغل

مقدمه: رسیدن به رضایت از زندگی و زندگی کامل در روان شناسی مثبت گرا به عنوان هدف نهایی مداخلات روانی در نظر گرفته شده است. رضایت از زندگی منعکس کنندۀ احساس و نظر کلی افراد یک جامعه نسبت به دنیایی است که در آن زندگی می کنند. رضایت از زندگی یکی از پیش بینی کننده های سلامت روانی است. هدف از این مطالعه تدوین و اثر بخشی برنامه مداخلاتی مثبت گرا بر ارتقای رضایت از زندگی زنان است.روش کار: در این مطالعه طرح ترکیبی متوالی سه مرحله ای بوده است. با توجه به جمعیت 9682 نفری زنان شاغل در دانشگاه علوم پزشکی تهران و جدول نمونه گیری کرچی و مورگان (1970)، تعداد 318 نفر به روش نمونه گیری خوشه ای به عنوان نمونه انتخاب شده است. دربخش کیفی نیز از روش نمونه گیری هدفمند استفاده شد. جهت جمع آوری اطلاعات در بخش کمی از فرم کوتاه پرسشنامه ارزش های فعال در عمل (via72)، پرسشنامه رضایت از زندگی (swls)، در بخش کیفی از مصاحبه نیمه سا ختار یافته ای با چارچوب نظری روان شناسی مثبت گرا استفاده شده است به منظور تجزیه و تحلیل داده ها در بخش کمی از روش های همبستگی و تحلیل الگوی معادلات ساختاری، در بخش کیفی از تحلیل اطلاعات حاصل از مصاحبه ها استفاده شد. یافته ها: نتایج این پژوهش نشان داد که همه شش فضیلت با مقیاس رضایت از زندگی رابطه مثبت معنادار دارد( انسانیت= 0.176، خرد= 0.37، تعالی= 0.413، شجاعت= 0.346، اعتدال= 0.304، عدالت= 0.266) به علاوه نتایج حاکی از آنند که آموزه های مولفه های توانمندی منش( برنامه مداخلاتی مثب گرا) به صورت مستقیم با رضایت از زندگی رابطه دارند. رابطه مستقیمی نیز میان آموزش این مولفه ها بر افزایش رضایت از زندگی مشاهده شده است (f=183.4, p=0.001). همچنین تدوین برنامه مداخلاتی مثبت گرا در نمونه ایرانی، کاملا با الگوی مطرح شده توسط سلیگمن مطابقت دارد.نتیجه گیری: نتایج حاکی از آنند که آموزه های مولفه های توانمندی منش به صورت مستقیم بارضایت از زندگی رابطه دارند. رابطه مستقیمی نیز میان آموزش این مولفه ها بر افزایش رضایت از زندگی مشاهده شده است. همچنین تدوین برنامه مداخلاتی مثبت گرا در نمونه ایرانی،کاملا با الگوی مطرح شده توسط سلیگمن مطابقت دارد. در پایان.بر مبنای نتایج بخش کمی و کیفی پژوهش حاضر، برنامه مداخلاتی مثبت گرا منجر به ارتقاء رضایت از زندگی زنان شاغل گردید. از نتایج این پژوهش به ‌صورت اختصاصی می‌توان در طراحی برنامه مداخلاتی مثبت‌گرا در جهت افزایش رضایت از زندگی افراد استفاده کرد.

An assessment of the impact of teaching positive intervention program on life satisfaction of the employed women.

Introduction: Achieving full life satisfaction in positive psychology is considered to be the ultimate goal of psychological interventions. Life satisfaction reflects the general feeling of a community towards the world they live in. Life satisfaction is one of predictors of mental health. The purpose of this study is to evaluate the formulation and effectiveness of positive intervention program on promotion of life satisfaction in women. Methods: This study was a threestage consecutive hybrid design, based on the Kerchi and morganas (1970) sampling table, out of 9682 women employed at Tehran University of Medical Sciences, 318 individuals were selected by cluster sampling method. Purposeful sampling was used in the qualitative section. Dates gathering in the quantitative section was done by the employment of values in action questionnaire (VIA72) and the life satisfaction questioner (SWLS). In the qualitative part we used the semistructured interviews with the theoretical framework of positive psychology. In order to analyze the data in the quantitative part we used the correlation and Structural equation modeling method and in the qualitative part, the data from the interviews were analyzed. Results: The results showed that all the six virtues had a direct and meaningful positive relationship with the life satisfaction scale. (Humanity= 176, wisdom=37, transandance=413, courage=346. Temperance=304, justice=266). What rsquo;s more, the result suggested that the doctrine of character strength components (positive intervention program) be directly related to life satisfaction. A direct relationship between training these components and an increase in life satisfaction was also observed. (f=183.4, p=0.001) And the formulation of the positive intervention program in the Iranian Sample is totally consistent with Seligman rsquo;s proposed model. Conclusions: The results indicate that the doctrine of character strength components is directly related to life satisfaction. There is also a direct relationship between teaching these components and increased life satisfaction. The formulation of positive intervention program in the Iranian sample is also completely consistent with the model proposed by Seligman. At last, based on the result of the qualitative and quantitative parts of the present, study, positive intervention program led to increased life satisfaction in employed women. The result of this study can specifically be used in designing positive intervention programs to increase life satisfaction in individuals.