ارتباط تمایز یافتگی خود و طرحواره های ناسازگار اولیه با رضایت زناشویی زنان متقاضی طلاق

مقدمه: رضایت زناشویی به حالتی از خشنودی پایدار در رابطه بین زن و شوهر اطلاق می‌شود که احساس شادمانی در روابط را پیش‌بینی می‌کند. این مطالعه با هدف بررسی ارتباط تمایزیافتگی خود و طرحواره‌های ناسازگار اولیه با رضایت زناشویی زنان متقاضی طلاق انجام گرفت.روش‌کار: این پژوهش از نوع توصیفی -تحلیلی بود. جامعه آماری پژوهش را کلیه زنان مراجعه کننده به مجتمع‌های قضایی شهر تهران از اردیبهشت تا دی ماه سال 1396 تشکیل دادند که پرونده طلاق آنان تا زمان انجام پژوهش در جریان بود. نمونه پژوهش نیز 225 از این گروه زنان تشکیل می‌دادند. برای جمع آوری اطلاعات، از روش نمونه گیری هدفمند استفاده شده و داده‌های پژوهش با استفاده از پرسشنامه‌های زوجی انریچ، مقیاس تمایزیافتگی خود و پرسشنامه طرحواره‌های یانگ گردآوری شد که از روایی و پایایی‌ مناسبی برخوردار بودند. داده‌های پژوهش با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چند متغیره گام به گام و به کمک نرم افزار تحلیل آماری spss. v22 تجزیه و تحلیل گردید.یافته‌ها: نتایج بدست آمده نشان داد که ارتباط بین زیر مقیاس‌های طرحواره‌های ناسازگار اولیه با مولفه‌های رضایت زناشویی معنادار بوده و متغیر تمایزیافتگی نیز رابطه معنی‌داری با مولفه‌های رضایت زناشویی دارد (0.01>p). یافته‌های رگرسیون گام به گام نیز نشان دهنده این بود که مولفه‌های متغیر طرحواره‌های ناسازگار در مدل رگرسیون در حدود 36.6 درصد از واریانس متغیر رضایت زناشویی و مولفه‌های متغیر تمایز خود در مدل ارائه شده در حدود 8.1 درصد از واریانس متغیر رضایت زناشویی را تبیین می‌کنند.نتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌های مطالعه حاضر، پیشنهاد می شود با کنترل طرحواره‌های ناسازگار اولیه و افزایش تمایزیافتگی زنان دارای ناسازگاری و رضایت زناشویی پایین، می‌توان تاثیر مهمی بر افزایش رضایت زناشویی و کاهش گرایش به طلاق داشت. لذا ضروری است که با ارائه مداخلات درمانی در جهت کاهش طرحواره‌های ناسازگار اولیه و افزایش تمایزیافتگی خود زنان متقاضی طلاق اقدام گردد.

The predictive role of self-differentiation and early maladaptive schemas in marital satisfaction of female applicants for divorce

Introduction: Marital satisfaction is a condition of a lasting satisfaction in the relationship between husband and wife, which predicts a sense of happiness in relationships. The aim of this study was to investigate the predictive role of selfdifferentiation and early maladaptive schemas in marital satisfaction of female applicants for divorce.Method: This descriptive analytic study was a correlational one. The statistical population of the study consisted of all women referring to judicial complexes in Tehran from May to 1392, whose divorce cases were ongoing until the research was completed. The sample included 225 women from this group. The data were collected using purposeful sampling method. The data were collected using Enrique's paired questionnaire, selfdifferentiation scale and Young's Schema Questionnaire. Data were analyzed using Pearson correlation coefficient and multivariate regression stepwise using SPSS software. V22 was analyzed.Results: The results showed that the correlation between the subscales of the initial maladaptive schemas and the marital satisfaction components was significant, and the differentiation variable had a significant relationship with the components of marital satisfaction (P <0.01). The stepwise regression findings also indicated that the variables of the maladaptive schemas in the regression model were about 36.6% of the variance of marital satisfaction variable and the variables of their differentiation in the proposed model were about 1.8% of variance of marital satisfaction variable ExplainingDiscussion and Conclusion: According to the findings of this study, it can be concluded that by controlling the early maladaptive schemas and increasing the differentiation of women with incompatibility and low marital satisfaction, there can be significant effects on marital satisfaction and decreasing tendency toward divorce. Therefore, it is necessary to provide treatment interventions in order to reduce the early maladaptive schemas and to increase the differentiation of female applicants for divorce.