تاثیر دو شیوه تمرین تناوبی سرعتی و ترکیبی (قدرتی-هوازی) بر سطوح آپلین پلاسمایی و مقاومت به انسولین زنان دیابتی نوع2

مقدمه: فعالیت ورزشی ابزار درمانی موثری برای مدیریت بیماران دیابتی نوع 2 است؛ هدف این پژوهش بررسی اثر هشت هفته تمرینات ترکیبی و تناوبی سرعتی شدید بر سطوح آپلین پلاسمایی و مقاومت به انسولین زنان دیابتی نوع 2 است.روش کار : 52 زن دیابتی نوع 2 دارای اضافه وزن (سن: 60-45 سال و شاخص توده بدنی>30) با سطوح hba1c ≥ 5/6 % به طور داوطلبانه انتخاب شدند و بر اساس مقادیر هموگلوبین a1c در سه گروه تمرین:sit (n=17) و ترکیبی (17=n) و کنترل (18=n) قرار گرفتند. تمرینات شامل 12 هفته تمرین ترکیبی و sit بود. سطوح شاخص های هموگلوبین a1c و گلوکز ناشتا و انسولین اندازه گیری شد. جهت تعیین تفاوت های میان گروه ها ازروش آماری تحلیل کوواریانس و در صورت معنی داری ازآزمون lsd برای تعیین اختلاف بین گروه ها استفاده گردید. یافته ها: کاهش معنی داری در میزان گلوکز ناشتا گروه sit وجود داشت (0/001>p). میزان انسولین سرم گروه sit و ترکیبی افزایش قابل توجهی یافت (0/001>p و 0/001=p). میزان آپلین تغییرات معنی داری در گروه sit و ترکیبی وجود نداشت ( 0/13=p و0/09=p). نتایج تفاوت معنی داری را در شاخص مقاومت به انسولین (homair) در گروه (0/001>p) sit و ترکیبی (0/001=p) نشان داد. نتایج آزمون آنکوا تفاوت معنی داری در قندخون ناشتا(0/171=p و 1/853=f) و آپلین (0/12=p و 0/511=f)نشان نداد. اما تفاوت بین گروهی معنی داری در انسولین (0/036=p و 3/622=f) و مقاومت به انسولین (0/008=p و 5/511=f) مشاهده شد. نتیجه گیری: تمرینات ورزشی مستقل از نوع و روش انجام می توانند اثرات مثبتی بر کنترل قندخون زنان دیابتی نوع 2 داشته باشند.