مطالعه تجربی زبری سطح و عرض پلیسه در فرآیند میکروفرزکاری آلیاژ تیتانیوم

میکروفرزکاری یکی از فرایندهای ساخت قطعات مینیاتوری است. به دلیل خواص منحصر به ‌فرد آلیاژ ti6al4v، مانند مقاومت در برابر اکسیداسیون، خستگی، خوردگی و همچنین کاربرد آن در صنایع حساس، در این تحقیق به مطالعه‌ زبری و عرض پلیسه تشکیل شده در فرآیند میکروفرزکاری این آلیاژ پرداخته می‌شود. پارامترهای ماشین‌کاری از جمله سرعت اسپیندل، نرخ پیشروی و عمق برش محوری به عنوان ورودی‌های فرایند در نظر گرفته شدند. آزمایش‌ها در حضور دو سیستم روان‌کاری تَر و نیمه‌خشک انجام گرفت. ابزار میکرو به کار رفته در آزمایش‌ها نیز، فرز انگشتی کاربایدی سرتخت به قطر 5/0 میلیمتر با روکش tialn بود. به منظور طراحی و تحلیل نتایج، از روش تاگوچی استفاده گردید. نتایج نشان داد که سرعت برشی و نرخ پیشروی به ترتیب، موثرترین پارامترها روی زبری سطح و اندازه پلیسه در میکروفرزکاری آلیاژ تیتانیوم بودند و افزایش هر دوی آن‌ها، موجب کاهش مقدار زبری و عرض پلیسه شد. همچنین روان‌کاری نیمه‌خشک عملکرد بهتری روی کیفیت سطح قطعات میکروفرزکاری داشته است و این تاثیر در سرعت‌های برشی و عمق‌های برش بالا برجسته تر بود. در نهایت بهترین شرایط کیفیت سطح در هنگام استفاده از سیستم روان‌کاری نیمه خشک و در شرایط سرعت اسپیندل 30000 دور بر دقیقه، پیشروی 8/0 میکرومتر بر لبه برنده و عمق برش 60 میکرومتر حاصل شد.