بررسی تاثیر نحوه جایگذاری و جنس پلاک تیبیا بر الگوی تنش در ناحیه شکستگی

پلاک های ارتوپدی از ابزارهای پرکاربرد در فرایند درمان شکستگی های استخوانی می باشند. با این حال استفاده از این پلاک ها به علت تغییراتی که در الگوی طبیعی انتقال تنش ایجاد می نماید، موجب کاهش دانسیته استخوان در دراز مدت می‌شود. هدف از این تحقیق ارایه نوع جدیدی از پلاک با سختی مدرج از نظر توزیع تنش است. در کار حاضر، مدل های المان محدود سه بعدی پلاک با سختی مدرج و پلاک های رایج تیتانیومی و فولادی زنگ‌نزن با استفاده از نرم‌افزار آباکوس مورد تحلیل قرار گرفته است. تاثیر عدم تماس بین پلاک و استخوان بر روی میزان تنش در استخوان نیز مورد بررسی قرار گرفته است. بدین منظور از یک مدل سه بعدی واقعی استخوان که با استفاده از تصاویر سی تی اسکن پای چپ انسان بدست آمده، استفاده شده است. نتایج بیانگر آن بود که استفاده از پلاک با سختی مدرج منجر به کاهش استرس شیلدینگ در استخوان و باعث اعمال تنش فشاری بیشتری در استخوان شده که این امر منجر به تسریع در روند معالجه در مقایسه با پلاک های تیتانیومی و فولادی زنگ‌نزن خواهد شد. نتایج این تحقیق همچنین نشان داد که استفاده از پلاک های بدون تماس، محیط مکانیکی مساعدی به منظور ترمیم شکستگی فراهم می کند.