بررسی تاثیر روش روانکاری کمینه بر عملکرد سنگزنی فولاد تندبر

در فرایند سنگزنی از سیال‌های برشی به منظور روانکاری، خنک کاری، دفع براده از منطقه تماس بین چرخ سنگ و قطعه کار و نیز تمیز کردن چرخ سنگ استفاده می‌شود. این سیال های برشی با وجود مزایای متعدد، مسایل زیست محیطی و اقتصادی فراوانی ایجاد می کنند. از طرفی عدم استفاده از سیال برشی در سنگزنی خشک، عموماً با آسیب‌های حرارتی و کاهش کیفیت سطح همراه است. روش روانکاری کمینه یکی از راه‌حل‌های ارایه شده در زمینه حذف و یا کاهش سیال برشی است که به دلیل نفوذ موثر در منطقه تماسی، منجر به بهبود عملکرد فرایند می‌شود. در این تحقیق برای بررسی اثر روانکاری کمینه بر فرایند سنگزنی فولاد، ماشین‌کاری دو نوع فولاد تندبرخام و عملیات حرارتی شده (سخت) مورد بررسی قرار گرفته است. عملکرد فرایند شامل نیروی مماسی، ضریب اصطکاک، زبری سطح، مورفولوژی سطح و شکل براده در سه حالت سنگزنی خشک، پاشش پیوسته سیال برشی و روانکاری کمینه مورد بررسی و مقایسه قرار گرفته است. نتایج نشان می دهد که روش روانکاری کمینه در فولاد تندبر سخت، در مقایسه با روش‌های دیگر به صورت چشمگیری منجر به بهبود کیفیت سطح و نیز کاهش نیروی مماسی و ضریب اصطکاک می‌شود، در صورتی که در مورد فولاد تندبر خام، با وجود کاهش نیروی مماسی و ضریب اصطکاک، کیفیت سطح نامطلوبی ایجاد می‌شود.