مطالعه عددی و تجربی آسیب در زره چندمحفظه‌ای ناشی از بارگذاری انفجاری زیرآب تماسی

سازه ‌های چندمحفظه‌ ای، دسته‌ ای از زره ‌های چندلایه هستند که به دلیل بازدهی مقاومتی بالا در برابر انفجارهای زیرآب، فناوری ساده و هزینه پایین ساخت و قابلیت تعمیرپذیری، به‌ طور گسترده برای محافظت از تجهیزات دریایی استفاده می ‌شوند. مقاله حاضر به مطالعه عددی آسیب ناشی از اتفجار تماسی زیرآب در سازه ‌هایی با ساختار مفهومی متشکل از سه لایه فلزی و دو محفظه مابین می ‌پردازد و بهترین مولفه ‌های ساختاری مادی را پیشنهاد می‌ دهد. برای این منظور مجموعه آزمایش ‌هایی طراحی و به ‌کمک نرم‌ افزار اتوداین شبیه ‌سازی شدند. فرآیند مدل سازی عددی و خروجی ‌های آن با نتایج یک آزمون تجربی اعتبارسنجی شد. نتایج نشان داد که تمام ساختارهای با محیط‌ های واسط مشابه هوا-هوا و آب-آب در محفظه‌ ها دچار پارگی در لایه آخر شدند. ساختارهای با محیط واسط هوا آب در صورت بهره‌گیری از لایه میانی از جنس st37، پارگی در لایه آخر را تجربه نمی‌ کنند و یک افزایش جذب انرژی قابل توجه 62 درصدی را مشروط به داشتن لایه جلو st37 نشان می دهند. همچنین ساختارهای با محیط ‌های واسط آب-هوا بدون هرنوع پارگی در لایه آخر، همگی موفق عمل کرده و استفاده از لایه میانی st37 در آن ‌ها منجر به کاهش 49 درصدی خیز لایه آخر می ‌شود. همچنین مقایسه عملکرد سازه‌ ها نشان داد که سازه ای متشکل از لایه‌ های به ترتیب al2024-t3، st37 و st37 و محیط‌ های واسط آب-هوا، هم زمان بهترین مقادیر را برای خیز حداقلی 11.6 میلی‌ متری در لایه آخر و جذب انرژی ویژه سطحی حداکثری معادل با 84.6 ژول مترمربع بر کیلوگرم نتیجه می ‌دهد.

numerical and experimental study of damage in multi-compartment armor due to undex

multi-compartment structures are a sort of multi layer armor widely used to protect naval equipment, due to their high resistance to underwater blasts, simple tech/low cost production, and repairability. the present article numerically investigates the contact undex damages of conceptual construction structures consisting of three metal layers and two mid compartments. for this purpose, a set of experiments was designed and executed using autodyn. the numerical modeling process and outputs were validated with the results of an experimental test. the results showed that all the structures with the same mediums in compartments suffered rupture in their last layer. structures with air water mediums did not experience tearing in their last layer if had a st37 midplate. benefiting from a st37 front plate led to a significant energy absorption increase of 62%. also, all structures with water air mediums had excellent resistance performances and presented a meaningful reduction of 49% in the last layer deflection providing a st37 midplate. furthermore, the comparison of structural performances showed that the structure consisting of al2024-t3, st37, and st37 layers respectively, and water air mediums brings forward the most competitive altogether values for the minimum last layer’s central deflection of 11.6 mm and maximum energy absorption per areal mass equal to 84.6 j.m2/kg.