ارزیابی تاثیر مدیریت بقایای گیاهی و منابع مختلف نیتروژن بر تجمع مواد ذخیره‌ای در ساقه گندم و انتقال مجدد آن

به‌منظور ارزیابی میزان تاثیر مدیریت بقایای گیاهی و منابع مختلف نیتروژن بر تجمع و انتقال مواد ذخیره‌ای ساقه گندم (triticum aestivum l.) این پژوهش به‌صورت اسپلیت پلات در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار در سال زراعی 91-1390 در مزرعه آزمایشی دانشکده کشاورزی دانشگاه شهید چمران اهواز اجرا شد. فاکتور اصلی شامل مدیریت‌های اجرا شده بر روی بقایای گندم سال قبل (حذف، سوزاندن و برگرداندن بقایا) بود. فاکتور فرعی نیز شامل 5 سطح نیتروژن (شاهد، 75 و 150 کیلوگرم در هکتار کود اوره، کود زیستی سوپرنیتروپلاس و 75 کیلوگرم در هکتار کود اوره + کود زیستی سوپرنیتروپلاس) بود. صفات طول میان گره، وزن و وزن مخصوص میان‌گره‌ها و تجمع و انتقال ماده خشک ساقه اصلی گیاه گندم اندازه‌گیری شدند. به‌طورکلی نتایج نشان داد که وجود بقایای گیاهی مانع از طویل شدن میان‌گره‌ها به‌خصوص میان‌گره پایین گردید. اثر منابع مختلف نیتروژن بر طول میان‌گره‌ها چشم‌گیرتر از اثر مدیریت‌های مختلف بقایا بود و حداکثر طول برای تمام میان‌گره‌ها در تیمار 150 کیلوگرم نیتروژن در هکتار مشاهده شد که البته این مقدار تفاوت معنی‌داری با تیمار 75 کیلوگرم اوره + کود زیستی سوپرنیتروپلاس (به‌جز در میان‌گره اول) نداشت. نتایج همچنین نشان داد که بیش‌ترین (307 میلی‌گرم) و کم‌ترین (95 میلی‌گرم) میزان انتقال مجدد به‌‌ترتیب از میان‌گره‌های زیرین و پدانکل صورت گرفت. برای هر سه میان‌گره کم‌ترین میزان انتقال مجدد وقتی حاصل شد که در تیمارهای حذف یا سوزاندن بقایا، کود بیولوژیک استفاده شده بود. در صورتی‌که در تیمارهایی که در آن‌ها بقایای گیاهی سال قبل به خاک برگردانده شده بود استفاده از کود بیولوژیک بالاترین میزان انتقال مجدد را رقم زد.