بررسی تنوع ژنتیکی گندم‌های اینکورن با استفاده از نشانگرهای ریزماهواره

به‌منظور بررسی تنوع ژنتیکی 22 جمعیت گندم اینکورن که شامل 13 جمعیت triticum boeoticum، 4 جمعیت t. monococcum و 5 جمعیت t. urartu بود، از 24 جفت آغازگر ریزماهواره ژنوم aa گندم نان استفاده شد که در نهایت 20 نشانگر چندشکلی مناسب از خود نشان دادند. در مجموع 86 آلل برای تمامی مکان‌های ژنی مشاهده گردید. میزان چندشکلی در مکان‌های ژنی، دامنه‌ای بین 9-2 آلل و میانگین 1/4 آلل برای هر مکان ژنی بود. محتوای اطلاعات چندشکلی از 09/0 برای نشانگر xgwm99-1a تا 86/0 برای نشانگر xgwm165-4a متفاوت بود. دندروگرام تجزیه خوشه‌ای به‌دست آمده با استفاده از ماتریس نبود تشابه دایس و الگوریتم نزدیک‌ترین همسایه، جمعیت‌ها را در 3 گروه قرار داد که گندم‌های t. monococcum تهیه شده از triticarte p/l استرالیا و دو جمعیت t. urartu در یک گروه قرار گرفتند اما جمعیت‌های t. boeoticum و t. urartu به‌خوبی از یکدیگر تفکیک نشدند. همچنین در این جمعیت‌ها هیچ‌گونه تفکیکی از نظر جغرافیایی و مولکولی مشاهده نشد که نشان‌دهنده شباهت ژنتیکی بین جمعیت‌های مربوط به دو گونه می‌باشد. اما جمعیت‌های جمع‌آوری شده از شمال‌غرب ایران تنوع بیش‌تری نسبت به جمعیت‌های جمع‌آوری شده از غرب کشور نشان دادند. نتایج نشان داد که تنوع ژنتیکی در غرب و شمال‌غرب کشور بالا بود و می‌توان از این تنوع برای پیدا کردن ژن‌های مقاومت به تنش‌های زیستی و غیرزیستی استفاده کرد.