بررسی اثر کود نیتروژن، ورمی‌کمپوست و نیتروکسین بر شاخص‌های رشد، مراحل فنولوژیک و عملکرد دانه کنجد

به‌منظور بررسی تاثیر نیتروژن، ورمی‌کمپوست و کود بیولوژیک نیتروکسین بر شاخص‌های رشد و مراحل نموی کنجد، آزمایشی به‌صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی با 3 تکرار در تابستان 1388، در شهرستان بهبهان اجرا شد. عامل اول شامل 50، 75 و 100 درصد نیتروژن مصرفی منطقه، عامل دوم شامل صفر، 5 و 10 تن کود ورمی‌کمپوست در هکتار و عامل سوم شامل کود زیستی نیتروکسین با 2 سطح تلقیح و نبود تلقیح با بذر بود. نتایج نشان داد که تلقیح نیتروکسین و کاربرد 5 و 10 تن در هکتار ورمی‌کمپوست به‌ترتیب موجب افزایش 10/7، 11/23 و 19/31 درصدی در lai حداکثری کنجد شد. با افزایش مصرف کود نیتروژن، ورمی‌کمپوست و تلقیح با نیتروکسین cgr حداکثر کنجد افزایش معنی‌د‌اری یافت. نتایج همچنین نشان داد که کاربرد کود ورمی‌کمپوست و نیتروکسین تاثیر مثبت و معنی‌داری بر مراحل فنولوژیک کنجد داشته است به‌طوری‌که با کاربرد ورمی‌کمپوست میزان gdd مورد نیاز سبز شدن در کنجد به‌صورت قابل‌توجهی کاهش پیدا کرد. همچنین تلقیح با کود بیولوژیک نیتروکسین باعث کاهش طول دوره سبزشدن به‌میزان 42/17 درصد شده است. با کاربرد ورمی‌کمپوست طول دوره کاشت تا کپسول‌دهی افزایش یافت، به‌گونه‌ای که در تیمار 5 تن در هکتار به بالاترین میزان خود رسید. کاربرد نیتروکسین افزایش 50/8 درصدی عملکرد دانه را سبب شد. با توجه به اثر متقابل نیتروژن و ورمی‌کمپوست، بیش‌ترین عملکرد دانه کنجد (1352 کیلوگرم در هکتار) در تیمار 10 تن ورمی‌کمپوست به همراه 75 درصد نیتروژن معمول منطقه به‌دست آمد.