تاثیر قطع آبیاری بر انتقال مجدد ماده خشک و برخی صفات زراعی در جو بهاره

به‌منظور بررسی تاثیر قطع آبیاری بر انتقال مجدد ماده خشک و برخی صفات زراعی در جو بهاره، آزمایش مزرعه‌‌ای در ایستگاه تحقیقات کشاورزی و منابع‌طبیعی اردبیل در سال زراعی 1388 اجرا شد. آزمایش به‌صورت کرت‌های خرد شده در قالب طرح پایه بلوک‌‌های کامل تصادفی در سه تکرار انجام شد. تیمارهای آبیاری شامل آبیاری معمول، عدم آبیاری و قطع آبیاری در مرحله گلدهی به‌عنوان عامل اصلی و چهار ژنوتیپ جو بهاره (ebytw-11، ebytw-2، ebytw-3 و ebytw-7) به‌عنوان عامل فرعی در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که میزان، کارایی و سهم ماده خشک انتقال یافته از اندام‌های مختلف هوایی گیاه به دانه با قطع آبیاری افزایش یافت، به‌طوری‌که سهم کل اندام‌‌های هوایی در تیمار عدم آبیاری و قطع آبیاری در مرحله گلدهی نسبت به شرایط آبیاری معمول در عملکرد نهایی دانه، به‌ترتیب 8/67 و 0/38 درصد بالاتر برآورد شد. ژنوتیپ ebytw-2 در شرایط عدم آبیاری دارای میزان (ساقه و کل اندام‌های هوایی) و سهم (ساقه و میانگره برگ پرچم) بیشتری از ماده خشک انتقال یافته به دانه بود. بالاترین کارایی ماده خشک انتقال یافته از ساقه و برگ به دانه از ژنوتیپ ebytw-3 و بالاترین کارایی ماده خشک انتقال یافته از میانگره برگ پرچم متعلق به‌ژنوتیپ ebytw-11 بود که به ترتیب در شرایط عدم آبیاری و قطع آبیاری در مرحله گلدهی به‌دست آمد. ارتفاع بوته، طول سنبله و طول میانگره برگ پرچم در شرایط عدم آبیاری نسبت به شرایط آبیاری معمول به‌ترتیب 9/33، 5/24 و 9/11 درصد کاهش یافت. عملکرد دانه و زیست توده در تیمار عدم آبیاری و قطع آبیاری در مرحله گلدهی نسبت به تیمار آبیاری معمول به ترتیب 4/47 و 9/16 درصد و 6/36 و 9/9 درصد کاهش یافت. ژنوتیپ ebytw-2 نسبت به سایر ژنوتیپ‌‌ها طول سنبله، وزن هزار دانه، عملکرد دانه و زیست توده بیشتری داشت.