آیا تمرین ثبات مرکزی بر فاکتورهای فضایی-زمانی شنای کرال سینه و ثبات عملکردی اندام فوقانی شناگران نخبه ناشنوا اثر دارد؟

هدف: سیستم وستیبولار در ورزش شنا نقش مهمی در بهبود سرعت، درک شتاب و وضعیت بدن در فضا دارد و عضلات ناحیه مرکزی نیز به مانند تکیه گاهی در این ورزش ایفای نقش می کنند؛ لذا هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر تمرینات ثبات مرکزی بر برخی فاکتورهای فضایی-زمانی شنای کرال سینه و ثبات عملکردی اندام فوقانی شناگران نخبه ناشنوا بود. روش بررسی: مطالعۀ حاضر از نوع کارآزماییِ تصادفیِ کنترل شده(rct)، به صورت نیمه تجربی با طرح تحقیق پیش آزمون – پس آزمون می باشد، که 28 شناگر مرد نخبه ناشنوا به عنوان نمونه های تحقیق به دو گروه 14نفره آزمون (2.94 ± 20.92 سال) و کنترل (3.41 ± 20.25 سال) در این مطالعه حضور داشتند. گروه آزمون علاوه بر تمرینات شنای مستمر، شش هفته پروتکل تمرینی ثبات مرکزی را در کنار برنامه تمرینی خود انجام دادند. برای اندازه گیری متغیرهای فضایی-زمانی شنای کرال سینه از دوربین سرعت بالای تخصصی sony cyber-shot rx 100iv با فرکانس fps250 و برای ارزیابی ثبات عملکردی اندام فوقانی از تست ybt-uq استفاده شد. پس از محرز شدن توزیع طبیعی داده ها توسط آزمون شاپیرو-ویلک، از آزمون ancova برای بررسی اثر تمرین ثبات مرکزی بر متغیرهای موردنظر در سطح معناداری 0.05 استفاده شد. یافته ها: نتایج آزمون ancova نشان دادند تفاوت معناداری (0.05 ≥ p) میان یافته ها در پیش و پس آزمون درخصوص متغیرهای رکورد 50 متر کرال سینه، سرعت شناگر، طول هر استروک، شاخص هر استروک و نمره تست ybt_uq در دست برتر وجود داشت، اما در مورد متغیرهای نرخ هر استروک، زمان هر استروک و نمره تست ybt_uq در دست غیربرتر، تفاوت معناداری وجود نداشت (0.05 ≤ p). نتیجه گیری: براساس نتایج برخواسته از پژوهش؛ به طور کلی تمرینات ثبات مرکزی توانسته بر بهبود عملکرد شناگران و نیز ثبات بیشتر عملکردی اندام فوقانی تاثیر بسزایی بگذارد، لذا پیشنهاد می شود مربیان در برنامه تمرینی شنا، از تمرینات ثبات مرکزی به صورت ترکیبی استفاده نمایند.