اثر ارتز پا بر روی تغییرپذیری الگوی هماهنگی بین مفاصل اندام تحتانی طی راه رفتن در کودکان دارای کف پای صاف منعطف

سابقه و هدف: راه رفتن نیاز به وجود تغییرپذیری بهینه ای هماهنگی در بین چندین مفصل دارد. در ارتباط با اثرات ارتزهای پا بر روی تغییرپذیری هماهنگی بین مفاصل اندام تحتانی در کودکان دارای کف پای صاف طی راه رفتن اطلاعات اندکی وجود دارد. هدف از این مطالعه بررسی اثر استفاده آنی ارتز پا بر روی تغییرپذیری الگوی هماهنگی بین مفاصل اندام تحتانی در کودکان دارای کف پای صاف منعطف بود. مواد و روش ها: 15 کودک پسر با کف پای صاف منعطف جهت شرکت در این مطالعه داوطلب شدند. داده های کینماتیکی طی دو شرایط راه رفتن با و بدون ارتز  به وسیله سیستم تحلیل حرکت شامل چهار دوربین vicon ثبت شد. در ادامه مقادیر تغییرپذیری هماهنگی بین مفاصل مچ پازانو، مچ پاران، و زانوران در سه بعد محاسبه شد. یافته ها: میزان تغییرپذیری بین مفاصل مچ پازانو در صفحه سجیتال طی فاز میانه استقرار کاهش (0.011=p) و در دو صفحه فرونتال (0.023=p) و هوریزنتال (0.001=p) هنگام استفاده از ارتز در مقایسه با شرایط بدون ارتز افزایش معناداری نشان داد. تغییرپذیری مفاصل زانوران در سطح فرونتال طی فاز پاسخ بارگیری (0.015=p) و همچنین تغییرپذیری بین مفاصل مچ پاران در سطح فرونتال طی فاز هل دادن (0.01=p) در شرایط راه رفتن با ارتز کاهش معنا داری را در مقایسه با شرایط راه رفتن بدون ارتز دارا می باشد. میانگین تغییرپذیری هماهنگی مفاصل زانوران در سطح هوریزنتال طی شرایط استفاده از ارتز در مقایسه با شرایط بدون استفاده از ارتز افزایش معناداری را در طی فاز هل دادن (0.0001=p) نشان داد. نتیجه گیری: در مجموع استفاده از ارتز پا قابلیت تغییر مقادیر تغییرپذیری هماهنگی را بین مچ پازانو در صفحه سجیتال و مچ پا ران در صفحه فرونتال کاهش داد. یافته ها نشان داد که بیشترین تاثیرات ارتز بر مقادیر تغییرپذیری هماهنگی در صفحه فرونتال می باشد.