بررسی الگوی جریان توان محوری درشت‌نی در زنان با و بدون سندروم درد کشککی رانی طی فاز اتکای دویدن

مقدمه: توان و نحوه‌ی جریان آن، ابزاری مناسب در ارزیابی اختلالات و شناسایی استراتژی های حرکتی اندام تحتانی می‌باشد. الگوی جریان توان محوری درشت نی می تواند در تعیین رابطه علت و معلولی بین چرخش داخلی درشت نی و پرونیشن پا بعنوان عامل ایجاد سندروم دردکشککی رانی، طی دویدن مورد استفاده قرار گیرد. هدف پژوهش حاضر بررسی الگوی جریان توان محوری درشت نی در زنان سالم و مبتلا به سندروم درد کشککی‌رانی طی فاز اتکای دویدن بود. مواد و روش ها: داده های سینماتیک و سینتیک سه بعدی 10 زن سالم و 22 فرد مبتلا به سندروم درد کشککی رانی ثبت شد. میانگین توان حول محور ورتیکال درشت نی در 40 درصد ابتدایی و سه زیرمرحله پاسخ بارگیری، میانی و پیشروی فاز اتکای دویدن بمنظور مقایسه آماری مورد استفاده قرار گرفت. مقایسه بین دو گروه با استفاده از آزمون آماری تی تست مستقل و آزمون خی دو انجام شد (p≤0.05). یافته ها: نتایج نشان داد، در طی 40% ابتدایی فاز اتکای دویدن پا برهنه، 60% از آزمودنی های سالم جریان توان منفی و بقیه افراد جریان توان مثبت را نشان دادند. علاوه بر این، در زنان دارای سندروم درد کشککی رانی 68% الگوی جریان توان منفی و 32% جریان توان مثبت را نشان دادند. طی مرحله میانی فاز اتکا گروه دارای سندروم درد کشککی رانی به طور معنی داری میانگین توان محوری درشت نی بالاتری را در مقایسه با گروه سالم دارا بودند (0.04= p). نتیجه‌گیری:  بر اساس نتایج پژوهش، به نظر می‌رسد احتمال موفقیت درمان سندرم درد کشککی رانی با استفاده از ارتوزهای کنترل پرونیشن اندک خواهد بود. بنابراین، اتکا به مداخلات بازتوانی مربوط به بخش‌های پروکسیمال زانو منجر به دستیابی به نتایج بهتر می شود.