تاثیر هشت هفته تمرینات ثبات پروکسیمال بر ثبات پاسچر پارکورکاران

مقدمه وهدف: در دهه اخیر توجه ویژه ای به بخش پروکسیمال زنجیره حرکتی در بهبود عملکرد مورد توجه بوده است و به طور ویژه تمرینات ثبات پروکسیمال در ارتباط با بهبود عملکرد و پیشگیری از آسیب‌های ورزشی توسعه یافته است. هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرینات ثبات پروکسیمال بر زمان رسیدن به پایداری هنگام فرود و آزمون های تعادل y و جهش سه گانه پارکورکاران مرد بود. مواد و روشها: جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی پارکورکاران حرفه ای استان البرز است  که از بین آنها 30 مرد پارکورکار به  صورت در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی در گروه تجربی با میانگین (سن= 2.46±21.07، قد= 5.35±175.10 و جرم= 9.27±67.33 ) و کنترل با میانگین (سن= 2.31±20.20، قد= 4.65±175.93 و  جرم= 8.45±67.33) قرار گرفتند. آزمودنی های گروه تجربی به مدت هشت هفته و هر هفته سه جلسه تمرینات ثبات پروکسیمال را انجام دادند. قبل و بعد از انجام هشت هفته تمرینات ثبات پروکسیمال، ثبات پاسچر پویا با استفاده از نمرات زمان رسیدن به پایداری  در جهت های قدامی خلفی و داخلی خارجی  به کمک دستگاه صفحه نیرو، آزمون جهش سه گانه و  آزمون تعادلی y  مورد ارزیابی قرار گرفت. از تحلیل کوواریانس  برای تحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که اختلاف معناداری بین میانگین جهش سه گانه در هر دو اندام غالب (0.001=p) وغیر غالب (0.002=p)، میزان رسش آزمون y در اندام غالب (0.001=p) وغیرغالب (0.001=p) بین میانگین زمان رسیدن به پایداری در هر دو جهت داخلی خارجی و قدامی خلفی (0.001=p) در دو گروه تجربی وکنترل وجود داشت. بحث و نتیجه گیری: با توجه به ماهیت رشته ورزشی پارکور و نیاز آن به کنترل پاسچر در سطوح بالا توصیه می شود که این ورزشکاران از تمرینات ثبات پروکسیمال به منظور بهبود کنترل پاسچر و نهایتا عملکرد عمومی خود در رشته ورزشی پارکور بهره ببرند.