تاثیر دفورمیتی ژنوواروم بر کنترل پاسچر بدن حین راه رفتن و دویدن در مردان فعال

زمینه و هدف: دفورمیتی ژنوواروم به‌عنوان عاملی برای برهم زدن خط جاذبه و الگوی نیرو در اندام تحتانی معرفی شده است که می تواند موجب اختلال در کنترل پاسچر و افزایش خطر آسیب‌دیدگی حین فعالیت های ورزشی شود. هدف از انجام این تحقیق بررسی اثر دفورمیتی ژنوواروم بر شاخص کنترل پاسچر بدن حین راه رفتن و دویدن بود. مواد و روش ها: 30 دانشجوی مرد فعال برحسب وضعیت زانویشان در دو گروه ژنوواروم (15 نفر) و نرمال (15 نفر) قرار گرفتند. شاخص کنترل پاسچر (تغییرات مرکز جرم به مرکز فشار) در دو جهت قدامی خلفی و داخلی خارجی با استفاده از دو دستگاه صفحه نیرو ثبت و محاسبه شد. از آزمون manova برای بررسی اختلافات بین گروهی و آزمون تی وابسته برای بررسی اختلافات درون‌گروهی در سطح معناداری 0.05>p استفاده شد. یافته ها: تغییرات مرکز جرم به فشار در جهت قدامی خلفی بین گروه های آزمایشی حین راه رفتن (0.038=p) و دویدن (0.01=p) در اندام برتر و دویدن در اندام غیربرتر (0.002=p) معنادار بود، اما در جهت داخلی خارجی اختلاف معناداری در هیچ‌کدام از متغیرها مشاهده نشد. همچنین بین اندام برتر و غیربرتر در هیچ‌کدام از جهات در هر دو گروه تفاوت معناداری مشاهده نشد. نتیجه گیری: انحراف مکانیکی ناشی از دفورمیتی ژنوواروم با وجود اینکه در صفحه فرونتال اتفاق می افتد، اما می تواند صفحه ساجیتال را نیز دستخوش تغییر سازد و باعث کاهش معنادار شاخص کنترل پاسچر در صفحه ساجیتال شود، بنابراین پیشنهاد می شود در طراحی برنامه های اصلاحی و تعادلی این افراد، کلیه صفحات حرکتی مورد توجه قرار گیرد.